बाॅइज रिटन टोंगा (एक साहसी आणि अद्भभुत कथा ) भाग ३४ https://www.shrutimundada.com/2022/01/how-to-stop-overthinking.html दररोज ती आपआपली काम करतं असतं. नेहमीचे जिवन जगत असतं. असेच सहा वर्ष संपून गेली. मुलं आता बावीस ,तेवीस वर्षाची झाली होती. सहा वर्ष उलटून गेल्याने आता परत जायच्या इच्छा पुर्ण पणे संपून गेल्या होत्या. मधेच मुलं तिकडेही जाऊन आली होती. जिकडे ऐगेते व फेरास पर्वतावरून खाली उतरले होते.तिकडेही त्यांना काहीही दिसले नव्हते. मुलांनी आता घराभोवतीही सुंदर बाग फुलवली होती.जंगलात व इतर भागात फिरून त्यांनी इतर वेगळ्या प्रकारचे धान्य व भाज्या शोधून काढल्या होत्या. आता मधेमधे ते खिचडीपण बणवून खात असतं.सकाळ संध्याकाळ ते समुद्रावर खेळत असतं पोहत असत.तासोनतास तेथे बसून एखादे जहाज येतय का? दिसतं का? हे पाहत असत. एके दिवशी मुलं शेतात काम करत असताना लाल मुंग्या चावू लागल्या त्यामुळे मुलं काम सोडून घरी आले. तसेही ऊनही भरपुर वाढलं होतं. दिवसभर झोपा काढून सुमारे पाच वाजता ही मुलं समुद्रावर गेली.तेथे गेल्यावर सगळे पाण्यात खेळू लागले.मस्ती करू लागले.लुई मात्र दुरवर काहीतरी दिसल्या सारखे पाहत होता. त्याला वाटतं होतं कि जहाज येत आहे पण मुलांच तिकडे लक्ष नव्हते. " ये लुई काय पाहत आहेस? जहाज नाही येणार,आणि आले तरी इतके दुर असते ना कि ते आपल्याला पाहू शकत नाहीत." पण तेवढ्यात खरचं दुरवर एक मोठ जहाज दिसत होते. लुई तिकडे पाहत होता. तेवढ्यात त्याला काहीतरी आठवलं. तो पळत घरी गेला आणि फाटलेला पांढरा शर्ट घेऊन आला.लाकडावर लावून तो हलवून दाखवू लागला.जवळपास तो पंधरा मिनीट दाखवत होता. " ये लुई बस कर,हात दुखत असतील.अरे मी खुपदा तासोनतास अस कापड दाखवलं आहे.पण ते जहाजावर दिसलं नाही. ते नजरेच्या टप्प्यात नाही.उगीच निराश होईल." " पण आज खरचं मुलांच नशीब खुप जोरावर होते.जहाजावरील कैप्टन सोरोकी यांना दुर्बिणीतून समुद्रात काही अडथळे येतात का हे पाहण्यासाठी ठेवलं होतं. पण ते उत्सुकता व आवड म्हणून उगीच इकडे तिकडे दुर्बिणीतून पाहत असतं.आजही त्यांना दुरवर एक छान हिरवगार बेट दिसले. उंच उंच डोंगर, आकाशात उडणारे पक्षी.छान अस वातावरण .ते त्या बेटावर दुर्बीण लावून पाहत होते आणि त्यांना अचानक ते दिसले.काही क्षणापुरत तर त्यांना खरेच वाटे ना.हे इथे,मला तर सांगण्यात आल होतं कि या बेटावर मानवी वस्ती नाही मग हे.हे कोण तर? समुद्र किनाऱ्यावर मुलं खेळताना त्यांना दिसली होती. त्यांना वाटलं आपल्याला भास होतोय.पण नाही खरचं त्यांना मुलं दिसली.ते परत परत पाहू लागले.ते पळतच क्रूस कडे गेले. त्यांनाही दाखवलं. ते ही आश्चर्य चकीत झाले.त्यांनी जहाज बेटा कडे न्यायला सांगितले.थोड्स पुढे गेल्यावर त्या मुला पैकी एक मुलगा पांढर कापड दाखवत असलेला दिसला.क्रुस वरची लोक म्हणू लागली. तिकडे जाणे धोक्याचे‌ आहे. आपण तिकडे गेलो आणि त्या आदी मानवांनी हल्ला केला तर? नको जायला तिकडे.पण कैप्टन ऐकेनात.ते म्हणू लागले नाही अस काही होणार नाही. ते आपल्याला मदत मागत आहेत. आपल्याला गेलं पाहिजे. इकडे लुई जोरजोरात ओरडू लागला. " ऐ लुई काय झालं. का ओरडत आहेस? " " तिकडे बघा,मी दाखवलेल निशाण जहाज वर कोणीतरी पाहिलं आहे आणि जहाज इकडेच येत आहे." " ते ठिक आहे. मज्जाच येईल ते इकडे आले तर पण ते जहाज डाकूंचे तर नाही ना." आता खरचं कोण होते ते आणि मुलांन कडे येणार होते कि नाही. मुलं परत जातील कि नाही. क्रमशः सौ हेमा येणेगुरे पुणे