من هر وقت دعا کرده‌ام حالم بهتر شده و کارم هم درست شده، یا بهترش درست شده. اما اگر از من بپرسی که دلیل ایمانت این است؟ می‌گویم نه. اول ایمان داشتم بعدش دعا کرده‌ام، هرچند اجابت، ایمانِ از قبل داشته را قوی‌تر می‌کند. وقت‌هایی هم که ایمانی نبود، دعایی نبود. من وقت‌هایی که توکل کرده‌ام خیالم راحت بوده. کارهایم با آرامش درست شده. وقت‌هایی هم که دور بودم، توکل نکردم. دعای قوی و توکل ناگهان به وجود نمی‌آیند. نمی‌شود کل زندگی را بی‌حواس بود و ناگهان، هنگام بروز طوفان به فکر افتاد. این دعاها شاید مانند تکه چوب‌های کشتی شکسته‌ای نجاتت دهد. نمی‌گویم دعای بی‌خیال‌ها بی‌فایده است. اما تکهٔ چوبی کجا و کشتی کجا؟ این کشتی را باید قبلا ساخت، زیر نور آفتاب. من خیلی‌ها را دیده‌ام که رابطه‌شان با خداوند این‌طوری است. مقطعی، بحرانی. عده‌ای هم می‌گویند «من قبلا خیلی با خدا خوب بودم، ولی از بس دعاهایم اجابت نشد باهاش قهر کردم»! مسئلهٔ اصلی اما پذیرش خواسته‌ها نیست. دعا، چراغ علاء الدین نیست. مسئلهٔ محوری هستی، ایمان است.