*Nasıl Kötü İnsan Olunur?* *Diğerkâm*, kişisel yarar gözetmeksizin başkasına yararlı olmaya çalışan (kimse) anlamına gelir. Modern şartlarda en etkin diğerkamlık eylemi kişinin gelirinin bir kısmını hayır kuruluşları aracılığıyla ihtiyaç sahiplerine vermesidir. *Peki gelirimizin ne kadarını vermeliyiz?* Din temelli maneviyat düşüncesinde verilmesi gereken miktar ihtiyaç dışındaki paranın tümüdür. Lakin, ihtiyaç kavramı çok esnetilebilir bir kavram maalesef. Örneğin, modern algı yönlendirmeleri sayesinde kişinin çocukları ile sinema veya tiyatroya gitmesi veya dışarıda yemek yemesi bir ihtiyaç olarak görülür. Ancak tek bir sinema bileti parası ile örneğin bir çocuğun protein veya vitamin ihtiyacı karşılanabilir ve bu, o çocuğun sağlığı üzerine çok önemli etkiler sağlayabilir. O halde objektif bir bakış açısıyla bakılırsa aslında neyin ihtiyaç neyin lüks olduğu bilinebilir. Burada önemli olan, kişinin kendi (ve çocukları) dışındaki kişilerin faydasını kendi faydası kadar önemli görmesidir. Tüketim merkezli kapitalist kültür, kişinin ihtiyaç perspektifini alabildiğine genişletmekte ve bunu özellikle çocukların ruh sağlığı, kişisel gelişimi, bilişsel becerilerinin artırılması gibi bir takım bilimsel kavramlar üzerinden haklı göstermeye ve insanları inandırmaya çalışmaktadır. Zaten vermekte zorlanan insan, ikna olmaya çoktan teşnedir. Kişinin nezdinde, çocuğunun doğum günü için harcadığı para ile susuzluk çekilen bir yerde bir su kuyusu açabilecek ve böylece yüzlerce insanın belki de hayatını kurtaracak olması, çocuğunun mutluluğunun yanında pek kıymet ifade etmez. Objektif olarak harcamalarımızı gözden geçirdiğimizde temel ihtiyaç - gereksiz harcama dengesinin tamamen bencil dürtülerimizle nasıl kaybolduğunu makul bir zihne sahip olan herkes fark edecektir. Bir kere başkasını düşünmeye başladığımızda, harcama eyleminde bulunurken denkleme artık sadece kendimizi veya çocuklarımızı değil, elimizdeki para miktarına göre, en temel ihtiyaçlardan mahrum insanları da ekleyeceğiz. Ancak başkalarını kendimiz gibi görmeye başlayıp paramızı başkaları ile paylaştığımızda iyi olma sıfatını hak edebiliriz. Dünya üzerinde en temel ihtiyaçlardan yoksun milyarlarca insan varken ve vereceğimiz paralarla bir çok insanın hayatına dokunabilecekken, paramızı biriktirmek, sahip olduğumuz eşyaları artırmak, her seferinde yenisini almaya çalışmak, kendi keyfimiz ve eğlencemiz için harcamadan çekinmemek bizi gerçek anlamda *_KÖTÜ İNSAN_* yapar.