‍ میان ماندن و رفتن همیشه در سفری هزار و سیصد و اندی گذشته دربدری اوایلِ شب و راهِ دراز و تاولِ پا چگونه از بدِ این روزگار می‌گذری و در هجومِ غم و لحظه‌های درد‌آلود شبیه باغ خزان دیده؛ زرد و بی‌ثمری هزار حادثه از جنس مرگ در پیش است سفالِ بغضِ گلوگیر و فصلِ بی‌پدری گمان نمیکنم این ؛بارِ بی کسی ها را به روی شانه بگیرد غریبه رهگذری درخت باورمان؛ از سکوت آبادی‌ست که‌ تن سپرده به لبخند داغ هر تبری کسی سراغ مرا بعد از این نمی‌گیرد در این غروب پر از گریه‌های بی‌خبری #شهلا_نوروزی @Raghse_Vazhehha https://whatsapp.com/channel/0029VaWGLCIG8l5MPJ5Xs72K