در گذشته دوست داشتم در هر بحث و گفت‌وگویی، طرف مقابل را کاملاً قانع کنم و به همه پرسش‌ها، اعتراض‌ها و شبهاتش پاسخ دهم. تصورم این بود که هر کسی حقیقت را بشنود، آن را خواهد پذیرفت. اما بعدها فهمیدم که برخی افراد نه‌تنها علاقه‌ای به درک حقیقت ندارند، بلکه حتی ارزش صحبت‌کردن را هم ندارند. مثل همان ضرب‌المثل قدیمی که یاسین‌خواندن به دیوار بی‌فایده است و فقط وقت را هدر می‌دهد. برخی، هرچقدر از خدا، دین، قرآن و انسانیت برایشان بگوییم، نه‌تنها متوجه نمی‌شوند، بلکه حرف‌هایمان را تحریف کرده و برداشت‌های نادرستی می‌کنند. برای آن‌ها حقیقت نه چراغی برای روشن‌شدن مسیر، بلکه ابزاری برای جدل و تمسخر است. حتی بعضی ما را ساده‌لوح می‌پندارند، حرف‌هایمان را به سخره می‌گیرند و داستان‌های جعلی می‌سازند تا در جمع‌های مختلف نقل کنند. اینجاست که می‌فهمیم ارزش یک سخن به گوش شنوایی است که آن را درک کند، نه به تعداد کلماتی که گفته می‌شود. همیشه لازم نیست حقیقت را برای همه توضیح دهیم؛ گاهی سکوت و حفظ انرژی برای کسانی که واقعاً دنبال حقیقت‌اند، بهترین انتخاب است. ✍️ خلیل الرحمن خباب