می‌گویند: روزی روزگاری، کلاغی در جنگل سرسبزی زندگی می‌کرد. او همیشه از صدای خودش ناراض بود و آرزو داشت مانند دیگر پرندگان آواز بخواند. روزی، آواز دلنشین بلبل را شنید و با خود گفت: «چرا من مثل او نخوانم؟ اگر صدایش را تقلید کنم، همه دوستم خواهند داشت!». از آن روز، کلاغ تمام وقتش را صرف تمرین صدای بلبل نمود. ساعت‌ها تلاش کرد تا چهچه بزند، اما هر بار صدایش عجیب و ناهماهنگ می‌شد. او آن‌قدر در تقلید صدای بلبل غرق شد که دیگر حتی یادش نمی‌آمد صدای خودش چه بوده است. نه تنها نتوانست مانند بلبل بخواند، بلکه صدای اصلی خودش را هم از دست داد. حالا وقتی می‌خواست چیزی بگوید، صدای نامفهوم و ناآشنایی از گلویش بیرون می‌آمد. دیگر نه بلبل بود، نه کلاغ! با ناراحتی و پشیمانی، به یاد آورد که هر پرنده‌ای صدای مخصوص خودش را دارد، و زیبایی در منحصر‌به‌فرد بودن است. پس با خودش عهد بست که از آن پس، همان کلاغی باشد که همیشه بوده، با همان صدای خودش، هرچند ساده و معمولی، اما واقعی و اصیل. الله متعال هرکدام از ما را با طبیعت، سرشت و استعدادهای خاصی آفریده است و بر اساس حکمت بالغۀ خود، آنچه شایسته‌مان بود را به ما بخشیده است. بنابراین بهتر است به جای تقلید از دیگران، حسادت و غبطه‌خوردن به نعمت‌های آن‌ها؛ قدر داشته‌های خود را بدانیم و شکرشان را به‌جا آوریم. از تقلید دیگران برحذر باشیم؛ چون نه تنها موفق نخواهیم شد، بلکه ممکن است داشته‌های خود را هم از دست بدهیم و در نهایت، خودِ واقعی‌مان را نیز فراموش کنیم. ✍️ خلیل الرحمن خباب