Gecenin sessizliğinde, yalnızlığın ağırlığı omuzlarıma çökerken, kalbimdeki sızıyı dinlemeye koyuldum. O sızı, bir anılar denizinde kaybolmuş bir geminin feryadı gibiydi. Her dalga, geçmişten bir parçayı alıp götürüyor, geriye sadece hüzün ve pişmanlık bırakıyordu. İnsan, bazen öyle anlar yaşar ki, kalbinin en derin köşelerinde birikmiş olan acılar, birden yüzeye çıkar ve nefes almak bile zorlaşır. Hayat, bize her şeyi öğretirken, aslında hiçbir şey öğretmediğini fark ettirir. Sevgiyi, aşkı, dostluğu, vefayı öğretir gibi yapar; ama sonra bir bakarız ki, öğrendiğimiz her şey, bir yanılsamadan ibaretmiş. Kalbimiz, bir kez kırıldı mı, onu tamir etmek ne kadar zordur. Her bir parçasını yerden toplar, tekrar bir araya getirmeye çalışırız; ama o parçalar, bir daha asla eskisi gibi olmaz. Çatlaklar kalır, izler kalır, hatıralar kalır. Ve insan, o hatıralarla yaşamayı öğrenir. Çünkü başka çaresi yoktur. Geçmiş, bir hayalet gibi peşimizi bırakmaz. Geceleri rüyalarımıza girer, gündüzleri düşüncelerimize. Bazen bir şarkıda, bazen bir kokuda, bazen de bir bakışta karşımıza çıkar. Ve o an, kalbimiz yeniden ağrımaya başlar. Çünkü biliriz ki, o anılar, artık geri gelmeyecek olan bir zamanın sessiz tanıklarıdır. Aşk, belki de en acımasız öğretmendir. Bize her şeyi verir gibi yapar, sonra bir anda elinden alır. Ve biz, o boşluğun içinde kalakalırız. Sevdiğimiz insanın gidişi, sadece bir vedadan ibaret değildir. O gidiş, bir parçamızı da alır götürür. Ve o parça, bir daha asla yerine konmaz. Kalbimiz, o eksiklikle atmaya devam eder. Her atışında, o acıyı hissederiz. Ama belki de, acı çekmek, yaşadığımızın bir kanıtıdır. Kalbimiz ağrıyorsa, hala hissedebiliyoruz demektir. Hala umut var demektir. Çünkü acı, bir gün geçer. Belki izi kalır, ama o iz, bizi biz yapan bir parçadır. Hayat, acılar ve sevinçlerle doludur. Ve biz, o iniş çıkışlarla büyür, olgunlaşırız. Şimdi, bu satırları yazarken, kalbimdeki ağırlığı biraz olsun hafifletmeye çalışıyorum. Belki siz de okurken, kendi acılarınızı hatırlayacaksınız. Ama unutmayın ki, her acı, bir gün hafifler. Ve o gün geldiğinde, kalbimiz yeniden sevmeye hazır olacaktır. Çünkü sevmek, insanın en büyük cesaretidir. Ve cesaret, hiçbir zaman ölmez. Herşey gönlünüzce olsun🌼🤲