Tasavvufta rabıta, müridin mürşidine duyduğu muhabbetle başlar ancak asıl hedef, bu muhabbetin Allah’a olan yakınlığa vesile olmasıdır. Mürid, rabıta yaparken mürşidini Allah’a bir ayna gibi düşünür ve onun manevi terbiyesi altında nefsini arındırmaya çalışır. Ancak rabıta, asla bir tapınma veya mürşidi ilahlaştırma değildir. Aksine, müridin ruhani gelişimine yardımcı olan bir araçtır. Bu sebeple, rabıtayı edebe riayet ederek yapmak gerekir. Huşu içinde, sevgi ve hürmetle yapılan rabıta, kişinin manevi yolculuğunu kolaylaştırır. Zikir sırasında da huşu ve edebinizi kontrol ediniz ki, kalbiniz nurlansın ve zikriniz bereketlensin.