Meşayih-i Kiram'dan bir zat müridleriyle beraber yemek yerken onlara sordu: "Yemek yerken her azamız bir iş ile meşgul, gönlümüz ne ile meşguldur?" Müridlerden kimisi, "Allah, Allah" zikri ile kimisi de, "Lâilâhe illallah" kelime-i tevhidi ile meşguldür, diye cevap verdi. Bunun üzerine o zat buyurdu ki: "Hayır, bu dediklerinizle değil, peki ya neyle meşgul olunacak? Tefekkürle. Kalp yediği yemek hakkında: "Bu sebzeler, meyveler hepsi bir topraktan, bir sudan fakat, hepsinin rengi, kokusu, tadı ve şekilleri ayrı ayrı. Bütün bunlar kim bilir nereden, kimlerin ellerinden, geçerek hazır bir rızık olarak bana ikram edildi" diye düşünecek. Cenab-ı Hak'a: "Ya Rabbi! Şu yemeği Sen koydun önüme, bu Senin ikramındır, ihsanındır. Dünyanın insanları bir araya gelse bir arpa tanesini dahi yaratamaz. Sen ise bunca nimetleri ayrı ayrı renkte, kokuda, tatta, şekilde yarattın bana ikram ettin Sana nihayetsiz şükürler olsun" diyecek şükredecek. Meşayih-i Kiram ne büyük insanlardır. Elhamdulillah ki böyle büyük insanların izindeyiz. Ya Rabbi! Sen çok büyüksün,ilmine nihayet yok. Sen birsin, Sana ibadet eden, çok kıymetli bahtiyar bir kuldur. Nefis ibadetten üşenir. Allah şerrinden hafaza eylesin akılsızdır o. Efendi Babam: buyururdu أَجْهَلُ مَنْ فِي الْأَرْضِ (Nefis) Yeryüzünün en cahilidir, derdi. Bu sebeble biz de Rasûlullah (Sallallahu Aleyhi ve sellem) gibi şöyle dua edelim: رَبِّ لَا تَكِلْني إِلَى نَفْسِي طَرْفَةَ عَيْنٍ وَلَا أَقَلَّ مِنْ ذَلِكَ "Rabbim! Göz açıp kapayıncaya kadar, ve bundan daha az bir zaman da olsa beni nefsime bırakma." Mahmud Efendi Hazretleri Kuddise Sirruhû