Tesbih derslerimizi çekerken her yüz başında: الهى أَنْتَ مَقْصُودِى وَرِضَاكَ مَطْلُوبِي "İlâhım! Sensin benim maksadım, senin rızandır benim matlubum" diyoruz. Bu, "Ya Rabbi! Seni zikrediyorum, bu zikrimden ve diğer ibadetlerimden kastım Senin cemali'ne kavuşmak, isteğim senin rızandır, başka bir şey istemiyorum" demektir. Peki bizler cennete girmeyi istemeyecek miyiz? İsteyeceğiz, ama niçin? Cennet, bizlere Rabbimiz'den bir mükâfat yeri olduğu için ve ondan daha güzeli Rabbimiz'in cemali'ni orada görebileceğimizden. Yaptığımız ibadetleri Mevlâ Teâlâ'ya hediye olarak bilelim. İşte o zaman Hazreti Allâh'ı hakikaten birlemiş oluruz. مَقَاصِدٌ بُو دَكِلْ كُلْ بِزْكِيدَه لِمْ جَمَالِ بَا كَمَالَهُ سَيْر إِيدَه لِمْ Makâsıd bu değil gel biz gidelim, Cemâli ba kemâle seyr idelim. "Maksadlar bu değil gel biz gidelim. Kemâlin ta kendisi olan Mevlâ'nın Cemâli'ne seyredelim." Maksad, keşif keramet değil istikamet olmalıdır. Mahmud Efendi Hazretleri Kuddise Sirruhû