sırrıyla ve فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرٰي مِنْ فُطُورٍ (1) ayetinin işaretiyle, zerrâttan seyyarata kadar, ferşten Arşa kadar hiçbir cihette kusur ve fütur, noksaniyet ve müşevveşiyet eseri görülmemesi, ferdiyetin cilve-i a’zamını gösterip, vahdete şehadet eder. Altıncı İşaret: Bütün kemalâtın medârı ve esası; ve kâinatın hilkatindeki hikmetlerin ve maksatların menşei ve madeni ve zîşuur ve zîaklın, hususan insanın metalib ve arzularının husûl bulmasının menbaı ve çare-i yegânesi, ferdiyet-i Rabbâniye ve vahdet-i İlâhiye olmasıdır. Yedinci İşaret: Tevhid-i hakikîyi bütün meratibiyle en ekmel bir sûrette ders verip ispat eden ve ilân eden Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmın risaleti, o tevhidin kat’iyeti derecesinde sabit olduğunu izahla beraber; şahsiyet-i maneviye-i Muhammediye Aleyhissalâtü Vesselâmın derece-i ehemmiyet ve ulviyetine şehadet eden pek çok delillerden üç tanesini zikreder. Birincisi: “Es-sebebü ke’l-fail” sırrıyla, umum ümmetinin bütün zamanlarda işledikleri hasenatın bir misli defter-i hasenatına geçmekle ve hususan her günde umum ümmetin ettikleri salâvat duasının kat’î makbuliyeti cihetiyle; o hadsiz duaların iktiza ettikleri makam ve mertebeyi düşündürmekle şahsiyet-i maneviye-i Muhammediyenin (asm) kâinat içinde nasıl bir güneş olduğu anlaşıldığını… İkincisi: Mahiyet-i Muhammediye (asm) âlem-i İslâmiyetin şecere-i kübrasının menşei, çekirdeği, hayatı, medârı olduğundan, fevkalhad istidat ve cihazatıyla âlem-i İslâmiyetin maneviyatını teşkil eden kudsî kelimâtı, tesbihatı, ibâdâtı en evvel bütün manalarıyla hissedip yapmasından gelen terakkiyat-ı ruhiyesini düşündürüp, habibiyet derecesine çıkan ubudiyet-i Muhammediyenin (asm) velâyeti, sair velâyetlerden ne kadar yüksek olduğunu anlatır. O Zatın (asm) had ve nihayeti olmayan meratib-i kemalâtta ne derece terakkî ettiğini bildirir.