#قيصه د یوه کوچني هلک او د سپوږمۍ ارمان یو ځل یوه غریبه کورنۍ په یوه کوچني کلي کې ژوند کاوه. په دې کورنۍ کې یو کوچنی هلک و چې تل د آسمان سپوږمۍ ته کتل او ویل به یې: "یو وخت به زه سپوږمۍ ته ورشم!" د هغه مور به تل موسکۍ وه او ویل به یې: "زویه، د زړه خبرې تل رښتیا کېږي که ته باور او هڅه وکړې." یو ورځ، د ښوونځي ښوونکي له ماشومانو وغوښتل چې خپل ارمانونه ولیکي. هلک په خپل کتاب ولیکل: "زه غواړم د سپوږمۍ په سر قدم کېږدم." کله چې ښوونکي دا ولیده، موسکۍ شوه او په حیرانتیا یې وویل: "زویه، دا کار سخت دی، خو که اراده ولرې، هېڅ شی ناشونی نه دی." هلک د خپل ښوونکي خبرو ته پوره باور وکړ. هغه هره ورځ درس ویلو ته سخت کار پیل کړ. کلونه تېر شول. هغه خپل درسونه په شوق او مینې سره زده کړل او د انجینري زده کړې لپاره پوهنتون ته لاړ. په پای کې، د هغه ارمان حقیقت شو! هغه د یوې فضايي پروژې برخه شو او د ساینس په مرسته سپوږمۍ ته ورسېد. کله چې هغه سپوږمۍ ته ودرېد، خپله مور یې په یاد راوړه او موسکۍ شو. هغه د آسمان په لوري وکتل او وویل: "مورې، زما زړه خبرې رښتیا شوې!" --