دلِ من به شوقِ رویت ز جهان جدا نباشد به خدا که این حکایت، به کسی روا نباشد همه شهر بی‌قرارند، ز غمت سخن سرایند به کجا رود دلی که، ز غمت رها نباشد؟ تو که روشنی، جهانی، ز منِ خزان چه خواهی؟ که بهار بی‌تو هرگز، به دلِ صبا نباشد به کمانِ ابرویِ تو، چو نظر کنم شکسته دلِ من چو تیر ماند، که ز خود خطا نباشد! تو بگو چه راز داری، که هوایِ تو لطیف است؟ که به هیچ قصه دیگر، به تو ابتدا نباشد! ز شهاب اگر بپرسی، ز غمت به خون نشسته که نگاهِ گرمِ یارش، به سزا قضا نباشد! ز لبم حدیثِ عشقت، چو شنید باد و باران که اگر تو اش نباشی، به لبم دعا نباشد! شبی از گذار ِ رویت، برسان مرا به مهتاب که جهان به غیرِ رویت به کسی روا نباشد ز غمت اگر چه آهم، به فلک رسد همیشه تو بیا که ناله‌هایم، غمِ بی صدا نباشد