دروغ‌گویان حافظه ندارند!؟ (افشای دو دروغ شاخ‌دارِ اعتزال‌اندیشان) نوشته: د.فقهی هروی دروغ آدمی را کند شرم‌سار دروغ آدمی را کند بی‌وقار ضرب المثل معروفی است که «دروغ‌گوی حافظه ندارد». این خصوصیت در نوشته‌های جعل‌کاران معاصر که در پی اختلاف‌انگیزی و تفرقه‌افکنی میان امت اسلامی هستند، به خوبی مشاهده می‌شود و هر روز آشکار می‌گردد. دیده می‌شود یکی از این دروغ‌گویان بی‌حافظه، وقتی می‌خواهد بر ابن تیمیه رحمه الله خُرده بگیرد و او را به انحراف متهم بدارد، ادعا می‌کند که «سبب انحراف ابن تیمیه، این است که کتاب‌های محمد بن عبد الوهاب را زیاد خوانده است». وی از کم‌حافظه‌گی فراموش کرده، که ابن تيميه رحمه الله در قرن هشتم هجری زندگی داشته و متوفای سال 728هجری است. اما محمد بن عبد الوهاب رحمه الله در قرن دوازدهم هجری زندگی می‌کرده و متوفای 1206 هجری است. این آدم بی‌سواد و کم حافظه ندانسته که ابن تیمیه رحمه الله، پنج قرن پیش از محمد بن عبد الوهاب می‌زیسته است، لذا چه گونه تصور می‌شود که وی کتاب‌های محمد بن عبد الوهاب را مطالعه کرده باشد؟! یکی دیگر از افراد معروف به اختلاف‌انگیزی و تفرقه‌افکنی در میان امت اسلامی، امام ابن ابی‌العز حنفی را که در همه آثارش و در همه تذکره‌ها به نام «ابن ابی العز الحنفی» معروف می‌باشد و ثبت شده است، به نام «ابن ابی العز سلفی» نام می‌گذارد. بدین طریق می‌خواهد ذهنیت مسلمانان، به‌ویژه جامعۀ مسلمانان حنفی را نسبت به آن عالم نامدار و تألیفات او به شکوک و شبهات مواجه گرداند. این شخص با توطئه‌گری و دروغ‌گویی با وجود آنکه دروغ‌هایش باربار افشا شده، باز هم با دست و پاچه‌گی تمام، فراموش کرده یا خود را به فراموشی انداخته و از این چشم پوشی می‌کند که حرکت سلفیت به مفهوم امروزی و نام‌یافتن فرقه‌یی از مسلمانان بدین نام، در دورۀ معاصر صورت گرفته و در زمان حیات «ابن ابی العز الحنفی» وجود نداشته است. از سوی دیگر همچنان که ابن ابی العز رحمه الله چند قرن پیش از پیدایش سلفیت معاصر و نامیده شدن بدین نام، می‌زیسته، وی خود را حنفی می‌نامیده و اهل تحقیق نیز وی را حنفی ثبت کرده‌اند. خیرالدین زرکلی در «الاعلام» از وی چنین نام گرفته است: «ابن أبي العز (731 - 792 هـ = 1331 - 1390 م) علي بن علي بن محمد بن أبي العز، الحنفي الدمشقي» [الأعلام للزركلي 4/ 313]. باید تبیین شود که اصطلاح «سلف» و «سلفیت» دو مفهوم دارد: یکی عام و دیگری خاص که در زیر به بیان هرکدام به گونۀ کوتاه پرداخته می‌شود: 1. اصطلاح «سلف» پیروی از سلف به معنای عام اصطلاح «سلف» به طور عام، معنای پیشینیان امت اسلامی یعنی اهل خیر القرون را می‌رساند. به عبارت دیگر، اصطلاح «متابعت از سلف» به معنای پیروی از «صحابه و تابعین و اتباع شان» است. این اصطلاح، مفهومی است که همه بزرگان اهل علم اعم از بزرگان ائمۀ مذاهب اربعه و دیگر اهل اجتهاد بر آن تأکید کردند. به دلیل آنکه اهل خیر القرون، به شهادت قرآن و سنت نبوی، بهترین مردم بعد از پیامبر اسلام بودند. لذا پیروی از آنان در عمل و در فهم نصوص دینی، همواره مورد تأیید و تأکید همه اهل اجتهاد بلکه همه اهل سنت و جماعت بوده است. تنها گروه‌های اهل بدعت از این روش و منهج، تخلف می‌ورزند. اعتزال‌اندیشان امروزی نیز، از پیروی سلف صالح، تبرّا می‌جویند و به دامان خردگرایی اعتزالی پناه می‌جویند. بلکه پیروی از سلف صالح (صحابه، تابعین، اتباع تابعین) را به دروغ و بهتان، مایۀ تکفیر و افراط‌گرایی برمی‌شمارند. ملاحظه می‌شود که در تمام ادوار تاریخ پیش از امام ابن ابی العز حنفی و در زمان حیات وی و نیز بعد از وفات وی تا قرون معاصر، گروهی به نام سلفی وجود نداشته تا وی به آنان منسوب باشد و حالا کسی بیاید، وی را «ابن ابی العز سلفی» بگوید و نام بگذارد. 2. اصطلاح «سلف» و «سلفیت» به معنای خاص امروزی اما اصطلاح «سلفیت» یا حرکت «سلفیت معاصر» به معنای امروزی، کتلۀ از مسلمانان‌اند که بدین نام نامیده می‌شوند و خود را با افتخار به این نام می‌نامند. این حرکت به دلیل فعالیت‌های مهم و متبارز در شبه جزیرۀ عربستان به شیخ محمد بن عبدالوهاب منسوب است که با همیاری حاکمان سیاسی آن سرزمین، رشد یافت و قوت گرفت. امروزه، وقتی نام یا اصطلاح «سلفی» بر کسی اطلاق می‌شود، همین معنای دومی و وابسته بودن به منهج شیخ محمد بن عبد الوهاب در ذهن متبادر می‌شود. بدین اساس، سلفی نامیدن امام ابن ابی العز حنفی، در حقیقت، نسبت دادن وی به شیخ محمد بن عبد الوهاب، و به حرکت سلفیت معاصر امروزی است. لذا ثابت می‌شود که چنین نسبتی، دروغی برملا و جعل‌کاری مرموز، ولی آشکار است. چه امام ابن ابی العز، پیش از محمد بن عبدالوهاب و پیش از پیدایش سلفیت می‌زیسته است. چه گونه می‌تواند کسی امام ابن ابی العز حنفی، را به «حرکت سلفیت معاصر» نسبت دهد و «سلفی» بنامد و چه گونه ممکن است، کسی وی را به «شیخ محمد بن عبدالوهاب است» منسوب بدارد؟! در حالی که ابن ابی العز حنفی در قرن هشتم زندگی می‌کرده و متوفای 792 هجری است و شیخ محمد بن عبدالوهاب در قرن دوازدهم می‌زیسته و متوفای 1206 هجری بوده است؟! یعنی که امام ابن ابی العز حنفی، چهار قرن پیش از شیخ محمد بن عبدالوهاب و چهارصد سال قبل از پیدایش سلفیت معاصر، می‌زیسته است!! نتیجۀ سخن اینکه، دروغ‌گویان حافظه ندارند و جعل‌کاران معاصر با دروغ گفتن‌ها و توطئه‌های دروغین در پی آن هستند که اذهان امت اسلامی را پریشان گردانند و نسبت به بزرگان امت اسلامی و اهل علم، بی اعتماد سازند. نسبت خوانش و مطالعۀ آثار شیخ محمد بن عبدالوهاب به ابن تیمیه رحمه الله، و سلفی نامیدن امام ابن ابی العز حنفی، دو دروغ برملا از این توطئه‌ها و جعل‌کاری‌های دروغین است که تبیین شد. این جعل‌کاران دروغ‌گوی همیشه در پی توطئه هستند و چنین دروغ‌های شاخ‌داری را همیشه تحویل جامعه می‌دهند. چنانچه اختلاف‌انگیزترین چهرۀ شان در نوشته‌یی، شیخ مولانا نوراحمد اسلام‌جار حنفی را متأثر از وهابیت و موافق با اصول محمد بن عبدالوهاب معرفی کرده بود و در نوشتۀ دیگرش، شیخ مولانا عبدالقاهر را نیز، ترویج دهندۀ وهابیت و خارج از مذهب حنفی، معرفی داشته بود. این‌ها نمونه‌هایی از دروغ‌پردازی‌های اختلاف انگیزی بود که خدمت اهل مطالعه تبیین شد، تا جوانان امت اسلامی، فریب دروغ‌ها و توطئه‌های این جعل‌کاران معاصر را نخورند، به نوشته‌های جعلکاری شدۀ آنان اعتماد ننمایند؛ بلکه در مسیر وحدت امت اسلامی بر محور قرآن کریم و سنت نبوی، مطابق فهم سلف صالح گام بردارند. پیروی از سلف صالح، یعنی صحابه و تابعین و اتباع شان، امری است که همه اهل علم برآن تأکید داشتند و امام بزرگوار مان، امام ابوحنیفه رحمه الله، یکی از این پیشگامان و بزرگان سلف امت اسلامی می‌باشد. چه وی از تابعین است و خود نیز بر التزام کتاب الله و سنت نبوی، مطابق منهج صحابه تأکید فراوان داشته است.