Bazı kelimeler zamanla anlamlarını aşar, yük taşır. Affetmek de onlardan biri. İçinde ince bir kibir saklıymış gibi hissettiren bir kelime. Sanki bir tahtta oturuyorsun da aşağıya bakıyorsun ve “seni bağışladım” diyorsun. Oysa kalp işleri böyle işlemez. Kalp bu kadar yukarıdan konuşan kelimeleri sevmez. Affetmek üstünlük gibi görünür. Ama serbest bırakmak eşitler arasında alınmış bir iç karar gibidir. Kimseye “Ben büyüğüm, sen küçüksün” deme ihtiyacı duymazsın. Sadece dersini alır, yolda kalanı yerde bırakır ve kendi yoluna dönersin. Birçok insan, “Affetmeyeceğim çünkü bu onun yaptığını kabul etmek ona sunulmuş lütuf olur” der. Ama mesele o kişiyle ilgili değildir. Affetmek çoğu zaman karşındakine verilmiş bir ödül gibi algılanır. Oysa asıl hediye kendinedir. Serbest bırakmadığın her şey zihninde yankılanan bir cümle, içini sızlatan bir anı, gecenin bir vakti aklına düşen bir gölgedir. Tutunduğun her kırgınlık, ruhunun sırtına astığın bir ağırlıktır. Bu yükleri taşıdıkça yürüyüşün yavaşlar. Hatta bazen kendi yolundan bile saparsın farkında olmadan. Serbest bırakmak, “Artık bu yarayla yaşamak istemiyorum” demek. Bu kendine duyduğun sevgiden kaynaklanan bir karardır. Birinin seni incitmiş olması senin de kendini incitmeye devam etmen gerektiği anlamına gelmez. Affetmek yerine şöyle diyebiliriz: "Serbest bırakmak" Serbest bırakmak unutmak değil. Mazur görmek değil. Hakkını aramamak hiç değil. Öfkeyle, kinle ve sürekli tekrar eden hikâyelerle yaşamayı bırakmaktır. “Evet, bu yaşandı. Evet, acıttı. Ama ben bu acının içinde kalmak istemiyorum artık” diyebilmektir. Kendine şunu sor: Bu yükü taşıdıkça ne kazanıyorum? Serbest bırakmak başkasına verilmiş bir lütuf değil, kendine sunduğun bir özgürlüktür. Unutma, serbest bırakmak bir lütuf değil bir seçim. Ve bu seçim başkalarının hak edip etmediğinden çok senin neye ihtiyacın olduğuyla ilgilidir. Serbest bırakmak, olanı olduğu gibi görüp, onu artık tanımına yazmamaktır. “Bu başıma geldi, ama ben bu olay değilim” diyebilmektir. "İçimde tuttuğum o ağırlığı, o eski hikâyeyi, o sızıyı serbest bırakıyorum. Onun artık hayatımı yönlendirmesine izin vermiyorum. Çünkü her tuttuğum kırgınlık benimle birlikte geleceğe taşınıyor. Ve ben sırtımda bu kadar yükle yürümek istemiyorum" demektir. Serbest bıraktığında birini değil, kendini özgürleştirirsin. Bir durumu değil, duygularını iyileştirirsin. Affetmek yerine şöyle de diyebiliriz bundan sonra: “Kendim için bu yükü artık taşımıyorum.” İnanın bu karar affetmekten çok daha güçlü, çok daha alçakgönüllü bir ifadedir http://aycaakin.com | http://mindform.com.tr