Üzülürken sevindiniz mi hiç? Ben sevindim. Çünkü biliyorum ki; Acıyı bastırmak değil, yaşamak özgürleştiriyor. Dibine kadar üzüldüm. Geceyle dost oldum, yorgan altı monologlarımı Oscar’a aday gösterdim. Söylendim, hırçınlaştım, bazen trip atıp kendi kendimle barıştım. Ama en önemlisi: BİRİKTİRMEDİM! Evet evet, o meşhur “biriktirmek”... Herkesin erdem sandığı ama aslında ruhu sabote eden şey. Kızgınlığı, kırgınlığı, “neyse boşver”leri içe atmak ruhun çöp biriktirme alışkanlığı gibi. Biriktir, biriktir, sus, sus... Sonra ne oluyor? Küçücük bir şeyde volkanik patlama! O da en sevdiğin insanlara denk geliyor genelde çünkü insanın cilvesi hep karambolden oynar. Ben oturdum, hissettim. Ben de sustum tabii bir süre ama sonra konuşmayı da bildim. Bağırdım, ağladım, öfke krizleri yaşadım... Ama sıramı savdım. Çünkü duygular sıra bekler; sen sustukça arka sıra dolup taşar. Biriktirmediğinde sonuç ÖZGÜRLÜK Duygusal detoks, deluxe paket. Tavsiye ederim. Sakın “Aman şimdi dertlenmeyeyim” demeyin, sonra vücudunuz “Hadi bakalım migrenle uğraş, tansiyonla uğraş, anksiyeteyle uğraş hatta daha ciddi rahatsızlıklarla uğraş” der. Sav sıranı, biriktirenlerin daha yolu var. Yükleri çok ağır. http://aycaakin.com | http://mindform.com.tr