Seleften bir zat, bir adamla karşılaştı. Adam ona katı davrandı ve eziyet etti. Bunun üzerine zat: 'Bekle, şimdi eve girip geleceğim' dedi. Eve girdi ve Allah'a secde etti, yakardı ve Rabb'ine tevbe edip yöneldi. Sonra yanına çıktı. Adam: 'Ne yaptın?' diye sorunca bu zat: 'Seni bana musallat etmesine sebep olan günah için Allah'a tevbe ettim.' dedi. İbnu'l Kayyim bu rivayeti aktardıktan sonra dedi ki: Kulun iyilerden ve kurtuluşa erenlerden olduğunun alameti fikir ve düşüncelerini, kendisi, günahları ve kusurları üzerinde yoğunlaştırması, bunlarla, bunların ıslahı ve Allah'a tevbe ile meşgul olmasıdır. Öyle ki bunlardan, başına gelen belayı düşünmeye vakti kalmaz. Bu durumda kendisi tevbe ve kusurlarını ıslahı üstlenince, Allah da kesinlikle ona yardım, koruma ve şerri ondan defetmeyi üstlenir. Bu durumda o ne mutlu bir kul, başına gelen ne bereketli bir musibet ve ondaki etkisi ne güzeldir! Ancak başarmak ve doğru yolu bulmak Allah'ın elindedir. O'nun verdiğini engelleyecek, engellediğini verecek hiçbir şey/güç yoktur. Buna herkes muvaffak kılınmaz. Kişinin bunda hiçbir bilgisi, iradesi ve kudreti yoktur. Her güç ve kuvvet Allah'ın elindedir.