دل نوشته. 👈سرعت گیر. ✔️قسمت اول:فواره چو بلند شود،سرنگون گردد. گاهی زندگی انسان چنان دچار روز مرگی و تکرار میشود و با سرعت زیاد پیش میرود که اصلا به کارها و رفتار خود فکر هم نمی کنیم . طول زندگی را طی میکنیم ،روزها و شبها را پشت سر هم سپری میکنیم بی آنکه گاهی بایستیم و به عرض زندگی گذشته نگاهی کنیم و رفتار خود را بسنجیم. غافل از اینکه گاهی در جاده زندگی هم نیاز به سرعت گیر داریم که جلو سرعت سرسام آور ما را بگیرد تا پس از ایست کامل و حرکت دوباره ،کمی به خود آمده و رفتارمان را قضاوت کنیم . در گذشته های بسیار دور ما ملتی با فرهنگ ،ادیب و دانش دوست بودیم ، اما به دلایلی در طول دوران با به وجود آمدن جنگها،خشک سالی ها و امراض گوناگون کشور رو به ویرانی رفت وکم کم از فرهنگ،ادب و هنر کناره گرفتیم و روز به روز بجای پیشرفت راه پس رفت را در پیش گرفتیم. رفته رفته سواد و ادب از میان بعضی از مردم رخت بر بست تا جایی که حتی  در گفتگوهای روز مره خود از الفاظ رکیک و گاها از ضرب المثل های زشت و ناپسند استفاده میکردند،در بعضی از خانواده ها فحش و ناسزا بین بچه ها امری اجتناب ناپذیر بود و اندک افرادی باسواد و فرهنگی از این مقوله مستثنی بودند و به قول عامه لفظ قلم حرف می زدند. این رفتار زشت در بین بعضی از افراد و اصناف شدت بیشتری داشت به اندازه ای که مردم از هم صحبتی و همنشینی با آنها پرهیز میکردند و اگر کسی در خانه و خانواده در فحش دادن و گفتن حرفهای رکیک از حد خود فرا تر می رفت او را وابسته و پیرو همان صنف و طایفه می نامیدند و او را .......و یا ........ لقب میدادند. کم کم با پیشرفت علم و فرهنگ و بوجود آمدن مدارس و دانشگاه ها و بیشتر شدن قشر تحصیل کرده و فرهیخته و فرنگ رفته،اوضاع بهتر شد و دیگر بر زبان آوردن حرفهای زشت و زننده و بروز دادن حرکات بی ادبانه در جمع بسیار مردود و منفور شد بجز قشر قلیل و انگشت شماری که همگان از آنها برای مثال زدن استفاده میکردند. با پیشرفت اقتصادی و صنعتی،ادب و هنر نیز جای خود را در بین مردم باز کرد و دیگر کسی در جمع و در مکانهای عمومی از الفاظ و حرکات زشت و ناپسند استفاده نمی کرد. همه مردم در میهمانی ها و مجالس با رعایت ادب و نزاکت سعی در بالا کشیدن خود داشتند و در بین دیگران برای خود مقام و منزلتی ایجاد میکردند،یک بانوی با کلاس ویا یک مرد جنتلمن هرگز در جمع حرکت ناپسندی از خود نشان نمی داد ویا حرف بیجا و بی ادبانه ای بر زبان جاری نمی کرد، بلکه برای گفتن یک جمله کوتاه نهایت سعی خود را میکرد که زیباترین و بهترین جمله را بگوید تا تاثیر بیشتری روی مخاطب داشته باشد(کم گوی و گزیده گوی چون در). ولی متاسفانه با روی کار آمدن فضای مجازی و از آنجایی که ما ملتی تنوع طلب و دمدمی مزاج هستیم،دیری نپایید که تربیت و ادب،دل بعضی افراد را زد و دوباره راه خود را بسوی فحاشی و رکیک گویی کج کردند و باز به گذشته خود باز گشتند تا جایی که حتی بعضی از آرتیست ها و هنر پیشه های تاتر و سینما هم، برای بیشتر دیده شدن ،فحش و ناسزا را چاشنی کار خود کرده اند. ( فواره چون بلند شود سرنگون شود) ادامه دارد....... ✍ #سیدمحمد_حجازی #کتابخانه_کوهنورد