دل نوشته 👈سرعت گیر. ✅قسمت دوم:رکیک گویی،فاجعه ی فرهنگی. متاسفانه این روزها بسیار دیده میشود که در محافل ،میهمانی های دوستانه، همایشهای علمی ،فرهنگی،ورزشی و در برنامه های گروهی که بعضا بیشتر این افراد،اشخاصی  تحصیل کرده و با سوادی هستند که حد اقل دوازده سال از عمر خود را صرف آموختن علم و ادب کرده اند و بی شک والدین بیشتر این افراد،بانوانی ادیب ،فرهیخته و پدرانی با فرهنگ و جنتلمن هستند ،اما متاسفانه برای جلب توجه و خود شیرینی در بین جمع و گذراندن مثلا اوقاتی خوش ،داستانها و لطیفه های بسیار زشت و رکیک را با آب و تاب تعریف کرده و یا دوستان خود را با القاب و صفات ناپسند صدا می زنند و حتی به این کار خود افتخار نیز میکنند و از آن بدتر ،نه تنها از سوی مخاطبین کسی به این شیوه ی رفتار و کردار معترض نمی شود بلکه با شور و شوقی خاص گوینده این اراجیف را تشویق هم می کنند و این اشخاص را افرادی شاد و خونگرم می نامند. وقتی به عمق فاجعه نظر می کنیم با کمال تعجب و تاسف می بینیم که ««بعضی»» از افراد فرهیخته و صاحب منصب(دکتر،مهندس ،ادیب،دانشگاهی،ورزشکار و حافظان محیط زیست) ،در کانون این رفتار و این گفتار قرار داشته و در جمع ،حتی در گروه ها و کانالهای گوناگون، فضای مجازی این رفتار را از خود نشان می دهند و یا بجای سلام و احوال پرسی روزانه ،این مطالب را برای یکدیگر فرستاده و شان و منزلت انسانی را زیر سوال می برند،هر چه داستان و یا لطیفه ارسالی زشت تر و رکیک تر فرستنده مطلب، خون گرم تر و با حال تر ،که جای بسی تاسف و تفکر دارد، گویی همگان از این گونه رفتار و خواندن این نوع مطالب لذت میبرند. همانگونه که در قسمت قبل گفتیم،این فاجعه فرهنگی حتی در صنعت سینما،تاتر و شوطنزها نیز راه پیدا کرده و مجری ها،کمدینها و هنر پیشه های ما برای جلب توجه و سرگرم کردن مخاطب، از این روش استفاده کرده و به دلیل فقر تکنیکی و تخصصی خود برای بهتر دیده شدن از این کلمات و این رفتارها یاری طلبیده و با جا انداختن تکیه کلامها و الفاظ بی محتوا و ناپسند در بین مردم،آتش بیار این معرکه شده و بر آتش این فاجعه ی فرهنگی دامن می زنند و با این شیوه کاری بر خلاء های تخصصی خود سرپوش می گذارند. ادامه دارد. ✍ #سیدمحمد_حجازی #کتابخانه_کوهنورد