Soruyorum sizlere, mesela on sekiz yaşında bir delikanlı evlenip sonra askere gitse. Aradan bir müddet geçtikten sonra izin alarak bir iki günlüğüne ailesinin yanına, evine gelse. Hanımı ile karşılıklı sohbet ederken, onunla konuşmaktan, görüşmekten bezer mi? Usanır mı hiç? Usanmaz değil mi? Peki neden Mevlâ Tealâ ile görüşmekten usanılıyor, sıkıliniyor, namaz bir an evvel bitirilmek isteniyor? Halbuki namaz esnasında kul ile Rabbi arasından yetmiş bin perde kaldırılır. İbadetlerden lezzet almak için uğraşalım, fakat lezzet almak niyetiyle değil, Mevlâ Teala'yı razı etmek niyetiyle ibadet edelim. Velhasıl Rabbim ile görüşeyim niyetiyle ibadet edenler çok azdır. Beyitte geldiği üzere: "Darul emandır bu şehir, lakin giren yüzbinde bir." Bahsettiğimiz şekilde ibadet edemediğimize üzülelim. Bir taraftan da böyle olmak için gayret edelim. Şu var ki, tarikat-ı aliyyeye giren bir kimse, önce Şeriatın emirlerini işlemek şartiyle, zikrine, fikrine, rabıtasına devam ettiği müddetçe, Allah'ın izniyle mutlaka muvaffak olur. Tekkeyi bekleyen, nimete kavuşur. Dünya çalışmak yeridir. Çalışanın yüzü ak, kalbi pak olur. Mahmud Efendi Hazretleri Kuddise Sirruhû