Bir defasında Efendimiz sallallahu aleyhi ve selem Aişe validemizin dizine başını koyarak uyumuştu. Hazreti Aişe validemizden akan gözyaşları Efendimizin mübarek tenine değince uyandı, gördü ki Hazreti Aişe validemiz ağlıyor, Hazreti Peygamber sordu: "Ey Aişe! Niçin ağlıyorsun?" Hazreti Aişe: "Ey Allah'ın Resulü! Cehennemi düşündüm de, onun için ağlıyorum, acaba siz kıyamet gününde aile efradını hatırlayacak mısınız?" dedi. Hazreti Peygamber şu cevabı buyurdular: "Kıyamet gününde insan şu üç yerde kimseyi hatırlayamaz: Birincisi; mizanın yanında tartısının hafif ya da ağır oluşunu öğreninceye kadar kimseyi hatırlamaz. İkincisi; kitaplar verilirken. Kişiye 'geliniz, kitabınızı okuyunuz!' dendiğinde, kitabı sağından veya solundan ya da arkasından mı verileceğini öğrenmedikçe ne aile efradindan ve ne de başkalarından hiç kimseyi hatırlayamaz. Üçüncüsü de; Cehennemin üstüne iki tarafında birçok çengelleri ve dikenleri bulunan köprü kurulduğundadır. Kişi bu köprüden geçip, kurtulup kurtulmadığını öğrenmedikçe ne aile efradından ve ne de başkalarından hiç kimseyi hatırlayamaz. Mahmud Efendi Hazretleri Kuddise Sirruhû