Hij keek naar de ‘poestebloem’ – het prachtige witte kopje op de lange groene stengel, geworteld in het frisse groene gras. Het zonlicht dat door de bomen scheen, gaf ze een bijzondere schoonheid. Hij ging ver weg – niet fysiek, maar in zijn herinnering – terug naar de tijd van zijn kindertijd. Als klein jongetje vond hij het leuk om deze bloemen te plukken en hun kopjes eraf te blazen – hij noemde het ‘poesten’, vandaar de naam. … Nu zou hij dat niet meer doen – niet omdat hij ‘groot geworden’ is – volwassen zoals ze zeggen – nee, omdat hij geen enkel levend wezen kwaad wil doen voor zijn eigen plezier. Alles moet tot volle bloei komen en zich op natuurlijke wijze ontvouwen. Als de tijd rijp is voor deze prachtige paardenbloem, zorgt de wind er wel voor. En in de tussentijd hoopt hij dat andere voorbijgangers ook van haar schoonheid zullen genieten. Hopelijk kijken ze goed... de mensen en hondjes die voorbij lopen. Bij de hondjes is hij er vrij zeker van dat ze het doen, bij de meeste mensen heeft hij zijn twijfels of ze wel echt - aandachtig - kijken om te zien. Liefde voor al het leven. Als jongen geloofde hij dat alleen mensen en dieren leefden, omdat ze konden bewegen en geluiden konden maken. Hij vond het echt moeilijk te begrijpen dat de bomen, de bloemen en zelfs de grassprietjes ook leven. En veel later begreep hij dat ze niet alleen maar leefden – ieder voor zich – maar dat alles deel uitmaakte van dit ene leven – omdat er maar alleen één leven is. Waarom vond hij het zo moeilijk om dit te begrijpen? Misschien omdat hij dacht dat denken zo belangrijk was, en dat wat hij alleen kon voelen maar niet in woorden kon uitdrukken, niet juist was, niet de waarheid? Waarom zijn woorden (dus het denken) zo belangrijk voor mensen? Wat een vreugde (of is het vooral plezier) is het als een baby zijn eerste woordjes brabbelt... Maar is het niet veel belangrijker dat het kindje het leven ziet, dat het echt de schoonheid ziet van bomen en bloemen, van de blauwe lucht en de wolken, dat het luistert naar de wind, de vogels, de bijen en de kevers in het gras, dat het met zijn eigen handen het gras en de blaadjes van een boom aanraakt en dat het voelt hoe het is om een ​​hond of een kat te aaien en dat het alle geuren inademt - de geur van de zee of de geur van de aarde na een regenbui, de smaak van een aardbei of een jong, vers spinazieblaadje proeft? … en nog zoveel meer… van alles wat niet met woorden beschreven kan worden… Wat blijft er over als er geen woorden meer zijn, als het denken zijn grote betekenis verliest? Stilte, die schoonheid is, die liefde is... liefde voor het leven... Wat is het leven zonder liefde? Bestaat dat überhaupt? Om daarachter te komen, moet je aandacht besteden aan het leven. Het leven leren kennen, zien wat er is – van moment tot moment – ​​zonder eraan vast te willen houden.