Twee dagen eerder was het smalle pad door het bos nog droog. Het had 's nachts flink geregend en de grond was nu nog steeds nat, maar er waren geen plassen. De jonge blaadjes waren waarschijnlijk erg blij met de eerste regendruppels in hun jonge leven en vonden het heerlijk om schoon gewassen te worden. Het bos is groener dan twee dagen geleden. Het is niet langer het onschuldige groen van een nieuw beginnend leven. De jonge bladeren van dit voorjaar zijn nog niet in volle bloei, maar hun kindertijd is voorbij, de tijd van hun jeugd is begonnen. Heeft de regen hen misschien niet alleen schoongewassen, maar ook hun onschuld weggespoeld? De tijd heeft zijn eerste sporen achtergelaten. Geldt dat niet ook voor mensen? Kijk maar eens hoe snel de kindertijd van een klein mensje voorbijgaat en hoe de tijd en denken hun sporen achterlaten... op het netvlies, in de hersenen en de spontaniteit van het kinderhartje helaas meer en meer plaats maakt voor de conclusies van het denken. Is dit proces misschien onvermijdelijk? Is het niet juist daarom onze belangrijkste taak in het leven om ons bewust te zijn (of weer te worden) van alle conditioneringen die voortkomen uit het denken? Is dat niet de enige manier om ware vrijheid te bereiken – vrijheid van onze zelfgecreëerde conditionering? En als je je bewust bent van je eigen conditionering, is de kans groot dat je niet meedoet aan de conditionering van een nieuwe generatie mensen, omdat je niets oplegt, je niets verwacht - maar de nieuwe generatie aanmoedigst vanaf hun kindertijd tot de laatste dag van hun bestaan ​​op deze prachtige aarde zelf te zien wat is, sceptisch te blijven ten opzichte van oude tradities, regels en rituelen etc., alles in twijfel te trekken en zelf te onderzoeken, het zelf te ontdekken ... en dan misschien te weten komen dat de waarheid - die het leven zelf is - niet gevonden kan worden op een pad dat door iemand anders is bewandeld. … De waarheid is niet iets dat je kunt of moet zoeken, want ze heeft geen vast punt, maar is enorm levend en ontvouwt zich van moment tot moment. Het leven verwacht niet veel van je... alleen volledige aandacht, dat je je bewust bent van wat er is - hier en nu, dus op elk moment van je bestaan. Om dit in praktijk te brengen, mag je nooit een volgeling worden van welke autoriteit dan ook, zelfs geen volgeling van je eigen ideeën en denkbeelden. De prachtige blauwe lucht is door het dichte gebladerte zelden te zien. De vele takken in de boomtoppen zijn met het blote oog niet meer te onderscheiden in het steeds dichter wordende bladerdak. Maar de zonnestralen vinden er nog steeds hun weg doorheen en creëren een prachtig spel van licht en kleur. De vogels zijn erg bedrijvig. Je hoort ze tussen de bladeren hun werk doen, begeleid door hun getjilp en gezang. Af en toe zie je er eentje rondvliegen, op de grond pikken of op een tak zitten. Het overgrote deel ervan kun je niet zien, maar hun levensenergie kun je wel voelen. Het bos is heel levendig. Het is mooi. Nadat je een breder pad bent overgestoken, vervolg je je weg door het bos. Dit deel van de route wordt vaker door mensen gebruikt. Het is iets breder en er is een mooie witte houten brug over een grachtje gebouwd. Op dit tijdstip van de avond is het rustiger. Midden op het pad zitten een paar duiven op zoek naar voedsel. Een klein zwart vogeltje rent over de stam van een boom die bedekt is met groen mos. Hij is heel mooi en tjilpt de hele tijd. De geluiden zijn krachtig en kristalhelder. Je kunt het bijna niet geloven dat dit kleine mannetje deze prachtige geluiden met de wereld deelt. Hij is niet bang en je kunt gewoon bij hem in de buurt staan ​​en hem een ​​tijdje in de gaten houden. Het is leuk om te zien hoe hij zijn snavel beweegt. Hij is alleen en krijgt geen reactie op zijn gezang, maar dat kan hem niets schelen. Je ziet en voelt dat hij veel plezier heeft in wat hij doet. Is het niet het allerbelangrijkste om plezier te hebben in wat je doet? Dat er geen scheiding is tussen wat je doet en wie je in je gehele wezen bent? Alleen dan is ​​er geen conflict en leef je moeiteloos. Het leven is in essentie moeiteloos, het stroomt en groeit in zijn eigen tempo en ritme... nooit in conflict met wat is. … Leeft een mens werkelijk wanneer hij ernaar streeft iets te worden en een ideaal volgt? Zeg niet ja of nee, onderzoek het. Luister naar wat je hart en je geest (niet alleen je hersenen) je vertellen... Je kunt de waarheid alleen zien als je je onderzoek start zonder een mening te hebben. Als je begint met een overtuiging - dat iets mogelijk is of iets niet mogelijk is - is alle moeite zinloos, omdat je vanaf het begin helemaal niet geïnteresseerd bent in de waarheid, in wat er is, in het leven. Je bent dan er alleen maar in geïnteresseerd dat jouw mening wordt bevestigd. Erken je dat deze bewering geen denkbeeld is, maar een feit? Aan een struik beweegt één enkel blad heel heftig. Alle andere bladeren zijn erg stil. De wind is nauwelijks voelbaar of hoorbaar. De beweging van dit blad is ongewoon en je vraagt ​​je af of het een groet is van de dierbare persoon die je hier de vorige keer vergezelde en aan wie je spontaan dacht toen je het blad zag bewegen. Of is dit slechts verbeelding? Een prachtige illusie, gecreëerd in jouw hersenen? Waarom houden mensen zo van illusies en niet van de werkelijkheid – van wat is, van al het leven om hen heen? Waarom zoeken mensen zo gemakkelijk hun toevlucht in hun eigen, zelfgecreëerde ideeën en denkbeelden? Zozeer zelfs dat ze geloven dat de ideeën en denkbeelden echt zijn? Waarom? En is er een manier om deze vlucht te stoppen? Ja, die bestaat. Wees je bewust van wat er is, van elke gedachte, elke emotie, elk gevoel dat in je opkomt. Neem het gewoon waar - zonder er een dialoog mee aan te gaan. Zonder de wens om het te veranderen of te onderdrukken. Elke behoefte om een ​​gedachte, emotie of gevoel te veranderen of te onderdrukken, is het scheppen van een nieuw denkbeeld - waardoor een nieuw conflict ontstaat. Elk denkbeeld is een conflict – tussen wat is (de waarheid, het leven) en jouw idee van hoe het zou moeten zijn. Een grote vogel landt op het eilandje waar de eenden en waterhoentjes leven. Even staat hij daar majestueus en kijkt naar het water voor hem. Een moment later vliegt hij weg met een krachtige vleugelslag. Je ziet hem even hoog in de lucht en dan verdwijnt hij achter de toppen van de grote bomen. Besefte hij dat dit kleine eilandje niet van hem was? Het is heel belangrijk om elkaar de ruimte te geven. Niet alleen fysiek, maar ook psychisch. Elk levend wezen heeft ruimte nodig om te kunnen zijn wie en wat het is. Geef jij al het leven om je heen de ruimte om te zijn zoals het is? Geef je dit door aan een nieuwe generatie mensen? Aan je kinderen? Of omgekeerd, als kind tegenover je ouders... is het je ooit opgevallen hoe vaak volwassen kinderen hun ouders dingen opdringen? … Is de juiste definitie van vrijheid misschien: “Ik leef mijn leven op mijn eigen manier, zonder dat dit ten koste gaat van andere levende wezens.”?