‘Wat een vreemd beeld!?’, dacht je toen je je ogen voor het eerst opendeed na het ontwaken. Zoals elke ochtend zag je het groen van de ineengestrengelde boomtoppen en de lucht daarboven voor het grote slaapkamerraam. Maar op deze ochtend leek er geen scheiding tussen hen te zijn. De bomen staken niet af tegen de hemel; ze leken er één mee te zijn. Het was iets bijzonders, met een eigen schoonheid – zo zul je het nooit meer zien. Maar dat geldt natuurlijk voor alles wat je ooit ziet, tenminste als je werkelijk bewust kijkt. Elk moment is nieuw en heeft zijn eigen schoonheid en zal zich nooit herhalen. Toen je opstond en de verandadeur opende, zag je meteen wat er gaande was: er hing een gelijkmatige mist die tot aan de boomtoppen reikte. De mist was zo dik dat het kleine bos verderop bijna niet te zien was. Alleen de contouren ervan waren herkenbaar. Je stond een tijdje daar op de veranda en het was mooi om te zien hoe de zon heel langzaam door de mist brak. Er ontstond een prachtig, maar ietwat vreemd schouwspel van zwak licht, omdat het nog niet sterk genoeg was om de kleuren hun volle kracht te geven. Het stationsgebouw met zijn verlichte torentjes leek wel uit een sprookje te komen, en je dacht – zoals zo vaak – dat het meer op een kasteeltje leek. Dat was al zo op de eerste avond, toen je op de veranda zat en het gebouw met zijn verlichte torentjes voor het eerst zag. Met het openen van de verandadeur kwamen ook de geluiden van de straat binnen. Verschillende mensen waren al druk bezig en de vogels waren al wakker, vrolijk zingend en tjilpend in hun nesten. Het was heerlijk toen het verkeerslawaai even stopte en alleen de geluiden van de natuur nog te horen waren. Dankbaarheid die uit het hart komt, is een prachtig, puur en onvervalst gevoel, verwant met het gevoel van mededogen en liefde. Wanneer dankbaarheid voortkomt uit denken, wordt het verdorven en lelijk, zoals alles wat voortkomt uit verwachting, dwang of welke andere vorm van ‘moeten’ dan ook. Dankbaarheid kun je niet aankweken. Dankbaarheid moet spontaan opbloeien, zich in het moment uiten, in welke vorm dan ook – dat wil zeggen, dankbaarheid hoeft niet per se in woorden uitgedrukt te worden – en verdwijnen als de geur van een prachtige bloem, die ze met je deelt als je er langs loopt. Dankbaarheid verwachten voor iets wat je doet, bezoedelt wat je hebt gedaan en maakt wat je hebt gedaan én jezelf lelijk. Datzelfde geldt als je iets doet puur uit dankbaarheid, iets wat je eigenlijk niet wilt doen, maar gewoon doet om iets terug te geven. Doe wat je doet uit liefde, of doe het helemaal niet. En deze dag, die zo ongelooflijk begon, neemt op dezelfde manier afscheid. Met een prachtig schouwspel van licht en kleur. Een prachtige zonsondergang, omgeven door grote, schitterende wolken die zelf ook gevuld lijken te zijn met schitterend licht en kleur. Het is werkelijk een spontane, oprechte vreugde - geen genoegen of plezier - om het te zien. Dankjewel, mooie dag...