In het kleine bosgebied vlak bij het stadje staat een mooie, grote uitkijkhut, die zeer solide gebouwd is, maar toch goed in het natuurlijke landschap past. De hut is geheel uit stevig hout vervaardigd en biedt plaats aan ongeveer twintig mensen op de achter elkaar geplaatste banken. De mooiste plek vindt je op de twee banken achterin. Deze zijn verhoogd en bieden een prachtig uitzicht op de grote open plek, die geheel omgeven is door bos. De bomen van verschillende soorten staan ​​dicht bij elkaar, waardoor een gevarieerd en levendig schouwspel van velerlei tinten groen ontstaat. En als je goed kijkt, zie je ertussen ook nog twee dode bomen staan, die elk een geheel eigen schoonheid hebben. Alleen een smal, kronkelend bospad leidt ernaartoe, en je vraagt ​​je af hoe de timmermannen al het hout en gereedschap daarheen hebben gekregen. Het moet zwaar werk zijn geweest, dat ze met veel liefde hebben gedaan. Dat zie en voel je meteen als je de hut binnenstapt. Als je er eenmaal bent geweest, kom je altijd graag terug en dus is de hut dan ook een geliefd bestemming tijdens je wandelingen geworden. Soms zag je een paar herten, één keer een nog vrij klein, jong en schuw ree en één andere keer drie oudere reeën, die - nauwelijks zichtbaar - in het gras lagen te genieten van de zon. Het was prachtig om te zien, maar het stoort je niet als er geen herten of reeën langskomen. Het is altijd fijn om daar rustig te zitten en te genieten van het prachtige tafereel, luisterend naar de wind in de bomen en het gezang van de vele verschillende vogels. Als je een tijdje volkomen stil bent - écht stil vanbinnen, innerlijk; dat wil zeggen, zo stil dat geen enkele gedachte je beweegt, je hart en geest aandachtig en toegewijd openstaan en je dus volledig één bent met het hier en nu - voegen zich steeds meer vogels bij het gezang, het wordt veelzijdiger, vrolijker en steeds levendiger… alsof ze de vreugde van het leven met je willen delen en voor je willen zingen, terwijl je de bewegingen van de bomen, van het gras, de wilde bloemen en de wolken in de lucht in je opneemt. Af en toe zie je een vogel vliegen of krijg je bezoek van een bij die even door de hut zoemt en dan weer verdwijnt. Het is iedere keer nieuw, nooit herhaalbaar, en daarom altijd vol ware schoonheid en vreugde. Soms komen er ook mensen langs... en dan heb je een mooie kans om de verschillende uitingen van de 'ik'-persoonlijkheden te observeren – het is echt spannend, tenminste als je het doet met respect en mededogen, maar zonder vooringenomenheid en beoordeling. Op een avond werd het gezang en het getjilp van de vogels plotseling zachter, wat altijd een teken is dat er onrustige mensen naderen. Een momentje later hoorde je de stemmen van vrouwen op het pad. Ze klonken verwachtingsvol. Ze kwamen snel en met stevige stappen de trap op. Eerst zag je twee – vermoedelijk moeder en dochter, afgaande op de manier waarop ze met elkaar omgingen en het leeftijdsverschil. Even later volgde een nog oudere vrouw, vermoedelijk de grootmoeder. Ze stonden alle drie naast elkaar, over de rand van de muur geleund. Na ongeveer een minuut hoorde je de moeder tegen haar dochter zeggen: ‘Hier is niets te zien.’ De dochter antwoordde teleurgesteld: ‘Maar er zouden hier toch herten, reeën en zelfs wilde zwijnen zijn?’ En de grootmoeder voegde eraan toe: ‘Op de bordjes op de trap stond zelfs dat er vossen wonen.’ De moeder antwoordde geïrriteerd: ‘Er is weer meer beloofd dan het is. Laten we teruggaan.’ Alle drie draaiden zich om en liepen zwijgend de trap af. Het hele gebeuren duurde niet langer dan drie minuten. Je werd er een beetje stil van, stil in de zin van droefheid. Hoe vaak belemmert de mens zichzelf door zijn eigen verwachtingen van iets of iemand? Een bepaalde verwachting – die vervolgens niet uitkomt – leidt tot teleurstelling, omdat de werkelijkheid niet overeenkomt met de verwachting. De verwachting maakt het voor jou onmogelijk om het geheel te zien. Zoals in het geval van de drie vrouwen die zo gefocust waren op de dieren dat ze al het moois om hen heen wegwuifden met de woorden: ‘Hier is niets te zien.’ Verwachtingen sluiten je af van de werkelijkheid, van wat is, van het leven. Maar als je de schoonheid van het leven wilt zien, moet je het zonder verwachtingen benaderen. Dan zul je van moment tot moment verrast worden en nooit teleurgesteld. Is het je ooit opgevallen dat het leven je uiteindelijk nooit teleurstelt? Dat doe je altijd zelf – door de verwachtingen die je in je hoofd creëert. Het is zo waar, je kunt het altijd zelf onderzoeken. Geloof niets zonder het zelf grondig te onderzoeken. Geloof heeft geen waarde; alleen wat je voor jezelf ontdekt, is nuttig. ... Op dit moment, terwijl je dit schrijft, wilde je eigenlijk gaan wandelen, maar het regent bijna onophoudelijk, dus je bent begonnen met schrijven. Als je uit het raam kijkt, zie je alleen maar ontelbare regendruppels, maar als je er één van dichtbij bekijkt, herken je in hem de schoonheid van de hele aarde.