“İnsanoğlu o kadar dünyevileşir ki, mezar kazan bile öleceğine inanmaz…” Ne garip bir yanılgıdır bu… Her gün ölümle burun buruna gelirken, hâlâ sonsuza dek yaşayacakmış gibi planlar kurar. Kefen diken ellerin titrememesi bundandır; çünkü ölüm hep başkasına uğrayacak sanır. Bir mezar kazıcısının kazdığı her çukurda kendi sonunu görememesi gibi… Halbuki her kazma darbesi, ona yaklaşan sonun yankısıdır. İnsanoğlu öyle aldanır ki, dünyayı ebedî zanneder, kalıcı olmayanı sahiplenmeye çalışır, faniliğe kök salmaya kalkar. Gözleri toprakla dolmuş, kalbi altınla örtülmüş, ruhu nefisle perdelenmişken; ölümün sessiz adımlarını duyamaz hale gelir. Herkesin öleceğini bilir ama kendisi hariç… İşte asıl gaflet budur. Bir gün o da kazdığı mezarlardan birine girecek. Belki kazdığı son çukur, kendi bedeniyle dolacak. Ve işte o zaman, geciken hakikatin soğuk yüzüyle tanışacak. Ama ne fayda… Ölümle yüzleşmeyen, hayatı anlayamaz. Ölümün farkında olmayan, yaşamayı da beceremez. Batuhan Çelik