Sonra… bazen her şeyden elimi eteğimi çekmek geliyor içimden. Sanki ruhum, bu dünyanın gürültüsünden yorulmuş da biraz sessizlik, biraz yalnızlık arıyor gibi. Kalabalıkların ortasında kayboluyorum. Sesler çok, ama anlayan yok. Herkes bir şey söylüyor, ama kimse yüreğimi duymuyor. Yüzler gülüyor ama içler paramparça… Ve ben o parçaları toplamaktan yoruldum. Yoruldum, çünkü her bir parça kendi acısını taşırken, bana düşen yalnızca sabretmek oluyor. Bazen diyorum ki; keşke şu an her şeyden uzak bir dağın yamacında, rüzgarın alnımı okşadığı bir yerde olsam. Ne kimseyi tanısam, ne biri beni tanısa. Ne hesaplar, ne beklentiler, ne de mecburiyetler peşimden gelse… Yalnızca ben, Rabbim ve sessizlik… Ama biliyorum ki, kaçmak değil çare. Kaçmak kolay… Asıl marifet kalabalığın içinde Allah’la baş başa kalabilmekte. Ve işte tam bu noktada başlıyor tevekkül… Teslim olmak değil bu; bilakis elinden geleni yapıp, sonrasında her şeyin O’nun dilediği gibi şekilleneceğini bilmektir tevekkül. Çünkü bazen biz temizlenemiyoruz diye düşünüyoruz ya hani… Aslında sabırla bekleyince, Rabbimiz kendi rahmetiyle temizliyor üzerimize sinen kirleri. Biz sadece vazgeçmeden, kırılmadan, O'na sığınarak yürümeliyiz. Evet, bazen içim ağlıyor… Gözyaşları içime akıyor, kimse bilmiyor. Ama Allah biliyor. O öyle bir biliyor ki; içimizin fırtınasını, kelimesiz dualarımızı, gecenin en karanlık anında dökülen bir damla gözyaşını bile kayda geçiriyor. Ve bu yetiyor… Bilinmek, görülmek ve sevilmek… O’ndan daha güzel bilen, gören ve seven var mı ki? İşte bu yüzden artık şikâyet etmiyorum yalnızlıktan. Çünkü anladım ki; bazen yalnızlık, Rabbimizin bizi kendisine çağırdığı en sessiz davettir. Kalabalıktan arınmış bir kalple secdeye varmak… En derin huzur orada başlıyor. Ve bu yolda ne kadar kirlenmiş olursak olalım, rahmet bizi hep temizliyor. Çünkü O, kulunun tövbesine her an kapısını açık tutan, affı sınırsız, merhameti sonsuz olan Rabbimizdir… Batuhan Çelik