Kırmayın insanları… Bazı kalpler vardır; bir kez incinince, bir daha aynı saflıkla çarpmaz hayata karşı. İçine bir sızı düşer insanın… bir boşluk… adı konulmaz bir yorgunluk… Ve zamanla anlar ki: En ağır yük, gönle çöken kırgınlıktır. Kimse duymadan taşır o yükü. Ne ağlar ne sızlar… Ama susar, susar, sonra da içten içe çekilir hayattan. Bir dağın eteğini, bir ıssız ormanı, bir dalga sesini ister artık yanında. Kalabalıklar içinde yalnız kalmaktansa, gerçek yalnızlığa razı olur insan… Kırmayın… çünkü bazıları gerçekten çok naziktir bu dünyaya. Söylenmeyen sözlerle, görülmeyen gözyaşlarıyla yaşar içlerini. Merhametle bakan gözleri vardır; ama bir kere kırıldı mı, o bakış artık içine döner. Yine de sabreder, yine de bekler… Çünkü bilir: Her şeyin bir vakti, her yaranın bir ilacı, her imtihanın bir hikmeti vardır. Ve tevekkül eder... Çekildiği sessizliğinde Rabbine sığınır. "Kimse anlamasa da, Allah bilir" der. “Her şey O’nun takdiriyle, her yalnızlık O’nunla doludur.” İnsanlardan kaçarken, Allah’a yaklaşır; dertlerini insanlara değil, yalnızca Yaratan’a anlatır. Gönlündeki fırtınaları, dualarında dindirir. Belki bir kul affetmez ama Rahman affeder… Belki insanlar vefasız olur ama Allah asla unutmaz… O yüzden kırmayın kimseyi… Bazıları dışarıdan güçlü görünse de, içi yalnızca sabırla ayakta durur. Bazıları gülümser ama o gülümsemenin arkasında dağ gibi suskunluklar gizlidir. Bazıları tevekküle sarılmıştır; çünkü başka hiçbir yerde sığınacak liman bulamamıştır. Ve unutmayın… Kalbi kırılmış, ruhu yorulmuş bir kulun duası arş-ı âlâ’ya ulaşır. İşte bu yüzden, ne olur… Kırmayın insanları, hele ki Rabbine sığınanları hiç kırmayın… Batuhan Çelik