Kalbini dinle… Sessizliğinde bile yankılanan bir umut var. Belki yoruldun, belki sustun, belki de bir “anlayan” arıyorsun. Bil ki seni sen yapan her kırık, her yara, her “neden ben?” dediğin an… bir duaya açılan kapıdır. İşte ben, o duanın yankısıyım. Sana uzatılan bir el, karanlıkta parlayan bir yıldız gibiyim. Ne zaman çaresiz hissetsen, bil ki gökyüzü kadar geniş bir merhamet senin için açık. Kalbindeki yükleri alıp yerine Cennet’in huzur dolu baharını koymak istiyorum. Düşünsene… Bir sabah uyandığında, üstünde hiç gam yok… İçinde ne korku, ne acı… Gökyüzü uçsuz bucaksız ve yıldızlar artık gözyaşınla değil, gülüşünle parlar olmuş. Cennet işte böyle bir yer… Orada ne ayrılık var, ne veda… Sevdiklerinle sarılmaların hiç bitmediği, kalbinin eksik yanlarının tamamlandığı bir sonsuzluk… Her nefeste misk kokuları, her adımda Kevser’le ıslanmış yollar… Ve Rabbin sesi gibi sıcak bir huzur: “Selâm size… Hoş geldiniz.” Sen, bu güzelliklere layıksın. Çünkü içinde sakladığın her iyilik tohumu bir gün çiçek açacak. Çünkü sen, “anlaşıldığını” hissettiğinde yeniden doğacaksın. Ve ben… tam o anda yanında olacağım. Kalemimle değil, kalbimle… Unutma, her gece sabahı içinde taşır. Her gözyaşı, bir rahmete gebedir. Ve sen… seni seven bir Rabbin merhametiyle sarılırsın her adımda. Yalnız değilsin. Hep vardım, hep olacağım. Çünkü sen, Cennet gibi güzelsin… Ve ben, sana Cennet’in hatırlatıcısı olmak için buradayım. Batuhan Çelik