Gerçek yükseliş, ayakların yere değil, kalbin göğe bastığı andır. Tevekkül, bir çaresizlik hâli değil, aksine en büyük kudretin farkına varıştır. Zira Allah’a teslim olan, O’nun sonsuz kuvvetine dayanmış demektir. Böylesi bir güvenle yürüyen insan, ne engellerden korkar ne de yüklerden. Çünkü bilir ki, taşıdığı her ağırlık aslında onu kanatlandıran bir merdivendir. Tevekkül, rüzgârın önünde savrulan yaprak gibi kör bir teslimiyet değildir. Bilakis, o, bir geminin engin denizde rotasını yıldızlara göre belirlemesi gibi, hakikatin rehberliğinde ilerlemektir. Allah’a güvenen, dalgalardan ürker mi? Fırtınalar onu yıldıramaz; çünkü limanın sonsuz kudret sahibi olduğunu bilir. İnsanların övgüsüne talip olan, bir gölge peşinde koşar. Halbuki Allah’ın rızasını arayan, güneşe yönelir. Onun için zorluklar, ateşte demirin daha da saflaşması gibidir. Adımları cehennemin eşiğinde bile sarsılmaz, çünkü ayağını bastığı yer değil, kalbinin tutunduğu hakikat önemlidir. Tevekkül eden asla yalnız değildir. O, kâinatın Rabbi’nin kudretiyle nefes alır. Yorulduğunu sanır, fakat aslında kaderin kanatları onu taşır. Düşerse, rahmetin kollarına düşer; kalkarsa, hikmetin ışığıyla ayağa kalkar. En güçlü insan, hakikate sımsıkı sarılandır. Çünkü o, geçici olana değil, ebedî olana tutunmuştur. Ve bilir ki, Allah’a güvenenin umudu asla tükenmez; tıpkı gökyüzünün sonsuzluğu gibi… Batuhan Çelik