من در دنیایی بزرگ شده و رشد کرده‌ام که به‌جای دوست و حامی، بیشتر با بدخواهان و حسودان احاطه شده بودم. کسانی که با دیدن موفقیت‌هایم می‌سوختند و با پیشرفت‌هایم عزادار می‌شدند. الحمدلله از همان ابتدا، جز خانواده‌ام به هیچ‌کس تکیه نکرده‌ام و مجال منت‌گذاری به کسی نداده‌ام. با این حال، بسیاری از اطرافیان طوری رفتار کرده‌اند که گویی من بدهکارشان هستم و هر آنچه دارم از برکت وجود آن‌هاست. تلخ‌تر از همه این است که سنگین‌ترین ضربه‌ها را از کسانی خورده‌ام که خود را دوست می‌نامیدند؛ همان‌هایی که هنگام نیازشان با تواضع و تملق ظاهر می‌شدند و دست به سینه تعظیم می‌نمودند. اما حقیقت این است که همین بدخواهان و حسودان، رمز موفقیت من‌ بودند. هر زمان که آتش حسادتشان را می‌دیدم، انگیزه‌ام بیشتر می‌شد. هر وقت که ماتم و اندوهشان را می‌دیدم، گام‌هایم را استوارتر برمی‌داشتم و قوی‌تر حرکت می‌کردم. از تیشه‌ها و ضربه‌هایشان آموختم که نباید از زخم خوردن بترسم، چرا که هر زخم، نشانی از عبور است؛ عبور از مرحله‌ای که قرار بود مرا زمین بزند اما نتوانست. به تجربه دریافته‌ام که گاهی بزرگ‌ترین انگیزه‌ها از دل تلخ‌ترین نامهربانی‌ها زاده می‌شوند. دیگر نه از تنهایی می‌ترسم، نه از بی‌مهری؛ چون فهمیده‌ام که گاهی سکوت، شریف‌تر از هزار زبان پر زرق و برق است، و تنهایی، وفادارتر از بسیاری از جمع‌های پرهیاهو. امروز ایستاده‌ام، با قامتی که خم نشد، و دلی که با وجود تمام تیرهایی که به آن پرتاب شد، هنوز می‌تپد؛ هنوز می‌خندد و هنوز می‌سازد. و چقدر شکرگزارم... که اگر خوبی دیدم، دلگرم شدم؛ و اگر بدی دیدم، قوی‌تر. همین‌ها مرا ساختند، و همین‌ها هستند که مرا پیش می‌برند. همین‌ها، بدون آن‌که خود بدانند، بزرگ‌ترین معلمان زندگی‌ام بودند. هر مانعی که بر سر راهم می‌چیدند، برای من نردبانی می‌شد به‌سوی رشد. هر تلاشی که برای توقفم می‌کردند، انگیزه‌ای می‌شد برای حرکت پرقدرت‌تر. نمی‌دانستند با هر زخم، با هر بی‌مهری، با هر نیشخند پنهانی، در من چیزی زنده می‌شود که نه می‌شکند و نه خاموش می‌شود؛ بلکه شعله‌ورتر، آرام‌تر و استوارتر ادامه می‌دهد. ✍️ خلیل الرحمن خباب https://whatsapp.com/channel/0029Va9OEEr9xVJZugSunF3h