بیشتر مردم وقتی با سختی‌ها و گرفتاری‌ها روبه‌رو می‌شوند، به‌سراغ شما می‌آیند و دنبال راه‌ و چاره می‌گردند. معمولاً آن‌ها در آن شرایط، وضعیت خوبی ندارند و بیشتر شکایت‌ها و دغدغه‌هایشان از روی احساسات است. ممکن است حرف‌هایی بزنند و درخواست‌هایی کنند که بعداً خودشان هم از گفتنشان تعجب نمایند. اما وقتی اوضاع کمی آرام شد و فشارها کمتر گردید، حالشان هم بهتر می‌شود و تصمیم‌هایشان منطقی‌تر و سنجیده‌تر می‌گردد. نکتۀ مهمی که باید به آن توجه داشت این است که بیشتر این افراد بعد از عبور از بحران، دوباره به سبک زندگی قبلی‌شان برمی‌گردند. همان عادت‌ها، همان اشتباهات، همان کاستی‌ها. گویا این بحران فقط یک توقف کوتاه بوده، نه یک فرصت مهم برای بازنگری جدی. برای همین، شما که طرف مشورتشان هستید، باید خیلی مراقب باشید که چه می‌گویید، چطور نظر می‌دهید و تا چه اندازه درگیر می‌شوید. زیرا اگر حرفی از شما بشنوند که بعدها نتیجه‌اش برخلاف انتظارشان باشد، ممکن است همه‌چیز را به‌پای شما بنویسند، اگرچه که با نیت خیر کمکشان کرده باشید. در این مواقع، بهترین کار این است که بیشتر از اینکه حرف بزنید، گوش دهید. آن‌ها در آن لحظات بیشتر از راه‌حل، به فهمیده‌شدن نیاز دارند. اگر پیشنهادی هم می‌دهید، با احتیاط و به شکل پیشنهادی باشد، نه قطعی. گاهی فقط کافی است که بگویید: «می‌دانم و درک‌تان می‌کنم که این وضعیت، شما را به‌شدت تحت فشار قرار داده، پس فعلاً وقت تصمیم‌گیری نیست؛ بگذارید کمی آرام شوید و شرایط مناسب فرا برسد، بعد با هم در این مورد فکر می‌کنیم!». این نگاهِ همدلانه اما هوشیارانه، نه‌تنها به آن‌ها کمک می‌کند که بهتر تصمیم بگیرند؛ بلکه از شما هم تصویری عاقل و قابل اعتماد می‌سازد؛ کسی که در لحظات سخت، فقط دل نمی‌سوزاند، بلکه خردمندانه همراهی می‌کند. ✍️ خلیل الرحمن خباب