Kalbini doğruya, iyiye, güzele, huzura aç! Yaradılış itibarıyla kalp daima sıkılır. Kalbin içinde maneviyat yardımcıdır. Huzur kapısı, Allah’ın kapısıdır. Hakikatin mülkü Allah’ındır. Dünya bedesteninde gelip geçen kervanlar yüklerini bırakır, göçer. Aslına rücu eder. Aslına rücu edenin hakikati, manası olur. Gelip geçer, her şey geçer. Acı geçer, sevinç geçer, mutluluk geçer, mutsuzluk geçer. Kervan yoluna devam eder. Daima kavga hâlinde olan, kendi ile kendini bulamaz. Derler, desinler. Yererler, yersinler. İnsan amacını ve gayesini bilirse, takılıp düşmez. Takılıp düştüğünde kalkar, yürür. İşlenmiş sedefin içindeki inciye sormalı: İnci olana kadar neler çekmiş? Kalbi ve gönlü daima serin tutmalı. Kalp ve gönül ancak aşk ateşiyle yanmalı. Cehennem kuyusuna dönerse, dayanamaz insanın gümanı. Yeryüzüne bir nazarla bakmalı, bin ibret ile gözünü çevirmeli. Daima hikmet nazarını kalbine nakşetmeli. Dünya çok kısa; görünüş hakikatini bırakıp, özün hakikatine gönlü ünsiyet etmeli. Kendini bilmenin en önemli kuralı, Allah’ı bilmektir. Selam ve dua ile… Kuşların Edası