Wakati wa darasa la falsafa, profesa aliweka kwenye meza chupa kubwa, iliyo tupu ya lita tano. Akaijaza kwa mawe makubwa — moja baada ya jingine — hadi kufikia juu. Kisha akauliza: “Je, chupa hii imejaa?” Darasa likajibu: “Ndiyo!” Akatabasamu na kumimina kokoto ndogo ndani. Zikapenya na kujaza mapengo kati ya yale mawe. “Na sasa?” “Ndiyo! Sasa imejaa kabisa!” wakacheka. Kisha akaongeza mchanga — ukajaza kila nafasi iliyosalia. “Imejaa?” “Hakika!” Mwisho, akachukua glasi ya maji na kumimina ndani. Chupa ikayanyonya yote. Kisha akasema: “Chupa hii ni maisha yenu.” Mawe makubwa ni yale mambo muhimu kabisa: wapendwa wako, afya yako, amani yako ya ndani. Hata kila kitu kingine kikianguka, ukiwa na haya — maisha bado yanakuwa kamili. Kokoto ni mambo yenye umuhimu mkubwa pia: kazi yako, malengo yako, uthabiti wako. Mchanga ni mambo madogo madogo — usumbufu, kelele, na shughuli zisizoisha. Ukianza kujaza maisha yako kwa mchanga, hapatakuwa na nafasi kwa yale mambo muhimu kweli. Mwanafunzi mmoja akainua mkono na kuuliza: “Na maji je?” Profesa akatabasamu: “Maji yanatukumbusha: hata tunapohisi maisha yamejaa — bado kuna nafasi kwa kitu rahisi, cha furaha, na chenye wepesi. Tabasamu. Matembezi. Kikombe cha kahawa kwa utulivu na mtu umpendaye.” Anza na yale makubwa. Mengine yote yataingia kuyazunguka hayo. >🧣THE REAL VOICE 🧣