Bir evimiz yoktu belki, ama birbirimizin kalbinde yerimiz vardı. Gönül kırıklarıyla geldik bu dostluğa, her birimiz başka şehirden, başka kaderden... Kimi yalnızlıktan, kimi sıladan, kimi gurbetin acısından... Ama bir baktık ki, aradığımız ev biz değil miydik zaten birbirimize? Kökümüz Anadolu, gölgemiz Berlin... Sözümüz vefa, yolumuz selamet. Gönülden kurduk bu sofrayı, yürekten kattık tuzunu. Çay bizden, muhabbet Hak’tan.