▫️ روابط انسانی چیزی به نام «رسوبات» دارند؛ این رسوبات در درون ما شکل می‌گیرند بعد از هر بار دلخوری که به نتیجه نرسید، بعد از هر مشکلی که بزرگ شد و راه‌حلی برایش پیدا نکردیم، بعد از هر باری که ناراحت خوابیدیم و هیچ‌کس برای دلجویی پیش‌قدم نشد، بعد از آنکه نسبت به کسی غیرت ورزیدیم اما او غیرتمان را نفهمید یا بی‌اهمیت جلوه داد. این رسوبات وقتی زیاد می‌شوند، مانع بیرون آمدن حرف‌های قشنگ از زبانمان می‌شوند. دلمان تنگ می‌شود، اما حاضر نیستیم بگوییم. ناراحت می‌شویم، اما حرف نمی‌زنیم چون مطمئنیم کسی اهمیتی نمی‌دهد. این رسوبات رابطه را برای دل سنگین می‌کنند؛ و به‌جای اینکه عشق پناهگاه آرامش‌مان باشد، تبدیل می‌شود به بخشی خسته‌کننده و فشارآور از زندگی‌مان—البته اگر چیزی به اسم عشق هنوز باقی مانده باشد. و گاهی در زندگی هر انسان، لحظه‌ای فرا می‌رسد که دیگر دنبال دیگران نمی‌دود، دیگر خودش را توضیح نمی‌دهد، دیگر رفتارهایش را توجیه نمی‌کند. آن‌وقت یاد می‌گیرد که آرامش، در بودن با دیگران نیست؛ بلکه در نبودِ کسانی‌ست که آزار می‌دهند. @dawatilaallah | تماشاگه راز