▫️ بی‌سوادی حقیقی، ناآگاهی از خویشتن است. انسانی که به شناخت خویش نرسیده، گرچه هزاران کتاب خوانده باشد و دانش ظاهری‌اش زبانزد خاص و عام گردد، همچنان در تاریکی جهل به سر می‌برد. سواد واقعی، تنها به محفوظات ذهنی یا توانایی خواندن و نوشتن محدود نمی‌شود، بلکه جوهره آن، آگاهی عمیق از خود، خوی و خصلت‌ها، ضعف‌ها و قوت‌ها، و مسیر رشد درونی است. اگر دل انسان آکنده از خشم و نفرت، سرشار از خودخواهی و غرور، آمیخته با حسادت و آلودگی‌های دیگر باشد، هر چقدر هم از مفاهیم بزرگ سخن بگوید یا ظاهر خویش را با نقاب دانایی بیاراید، حقیقت آن است که هنوز چیزی نیاموخته و از جاده رشد و کمال فاصله دارد. رشد حقیقی، سفری است از ظاهر به باطن، از دانستن به بودن، از اطلاعات به تحول. تنها وقتی که انسان با خویشتن خویش صادقانه روبرو شود و زباله‌های ذهن و روان خود را بزداید، می‌تواند ادعای دانایی کند. وگرنه، خواندن کتاب بدون پالایش درون، تنها باری است بر دوش، نه نوری در راه. @dawatilaallah | تماشاگه راز