▫️ انسانیت در بحران؛ راه نجات جمعی ✍ بهاءالدين حسامی در روزهایی که زمین می‌لرزد، و آتش جنگ زبانه می‌کشد، بحران فرصتی تلخ اما واقعی برای بازتعریف انسان بودن است. این لحظات، آزمونی برای اخلاق و همبستگی ماست؛ زمانی که همدلی دیگر یک فضیلت اختیاری نیست، بلکه وظیفه‌ای بی‌بدیل است. در این ایام، جامعه تنها با همبستگی زنده می‌ماند. احتکار، حرص، و فرار از مسئولیت، راه‌حل نیست؛ که خود بخشی از بحران است. نظم و آرامش، نه‌تنها ضرورت، بلکه مسئولیتی همگانی‌ست. هرج‌ومرج در صف‌ها و مراکز امداد، محصول ذهن‌هایی‌ست که هنوز «دیگری» را به رسمیت نمی‌شناسند. کالاهای حیاتی را به‌اندازه‌ی نیاز برداریم، نه بیشتر. در قفسه‌ی خالی فروشگاه‌ها یا جایگاه‌های شلوغ سوخت، بیش از آن‌که کمبود کالا آشکار باشد، کمبود اخلاق و همدلی فریاد می‌زند. آنچه داریم، سهمی از آنِ دیگران نیز هست. در دل بحران، وجدان‌های بیدار روشن‌تر می‌تابند. کسانی که به‌جای انبار کردن، می‌بخشند؛ به‌جای رقابت برای بقا، به نجات جمعی می‌اندیشند. سالمندان، کودکان، و آسیب‌دیدگان را در اولویت بگذاریم. گاهی یک بطری آب، یک پتو، یا کلامی آرام‌بخش، از هزار کمک مادی مؤثرتر است. سرمایه‌های ملی—از جاده و بیمارستان تا فروشگاه و پمپ بنزین—ارث مشترک همه‌ی ماست. بی‌توجهی به این داشته‌ها، ضربه‌ای‌ست به خودمان و آینده‌ی فرزندانمان. در همه حال، آرامش را فراموش نکنیم. شایعات، اضطراب را می‌افزاید و تصمیم‌های نادرست می‌آفریند. عقلانیت، خونسردی و حقیقت‌جویی، سلاح‌های واقعی ما در برابر بحران‌اند. به یاد داشته باشیم: تا وقتی همه‌مان خوب نباشیم، هیچ‌کدام‌مان واقعاً خوب نخواهیم بود. همدلی، تنها راه عبور از تاریکی‌ست. با هم بمانیم، برای هم بمانیم. @dawatilaallah | تماشاگه راز