خرج علي بن الفتح الحلبي يوم النحر، فرأى الناس يتقربون إلى الله عز وجل، [وهو فقيرٌ لا دينار له، فانتحى جانبًا] فقال: يا رب! أرى الناس يتقربون إليك بألوان الذبائح، وإني تقربت إليك بحزني، ثم غشي عليه، فأفاق، ثم قال: إلهي! إلى متى ترددني في دار الدنيا محزونا، فاقبضني إليك، فوقع من ساعته ميتا. مثير العزم لابن الجوزي ٣٠٩/١ Ali b. el-Feth el-Halebî rahimehullah kurban bayramı günü evinden çıktığında insanların kurbanlarıyla Allah azze ve celle’ye tekarrubta bulunduğunu gördü. (Kendisi ise yoksuldu ve malı yoktu. Bir kenara çekildi) ve dedi ki: “İnsanların çeşit çeşit kurbanlarla Sana yakınlaştığını görüyorum. Yâ Rabb, ben de Sana hüznümle tekarrubta bulunuyorum (yaklaşıyorum)..” Sonra kendinden geçti. Sonra ayıldı, sonra dedi ki: “Allah’ım! Ne zamana kadar bu dünyâda beni kederli yaşatacaksın? Beni Sana kavuştur..” Derken o ânda vefât etti. İbnu’l Cevzî, Musîru’l-Azm 1/309