Bir mü’mine bahşedilmiş en büyük nimetlerden biri, Allah’a her dâim hüsnü zan üzere olmaktır. Dünyanın gidişatı ve insanlarda gördüğü ahlâkî değişim onu yıpratsa ve ümitsizliğe sevk etse de, Müslüman; kendisi, çevresi ve kendisinden gelecek zürriyetin istikbâli için umutlu olmalı ve bu umudunu Rabbine hüsnü zannına bağlamalıdır. İnsanlar Allah’a güvenmeyi terk ettiklerinden beridir mutsuz ve umutsuzlar. Hâlbuki Allah, kulunun zannı üzeredir. Kulun Allah hakkındaki düşüncesi güzel olduğunda, bu onun hayâtının bereketinde kendisini gösterecektir. Öyleyse her kul, zan ettiği şeye erişir ve zannı üzere bir hayat yaşar. Gelecek hakkında Allah’a sûi zan eden, kendisi ve çevresinin salâhı hakkında ümitsiz olan ve Allah’a yakîn ile tevekkül etmeyenin elinde, gerçekten ne vardır? Kulun, Rabbinin rızâsını umarak hüsnü zan ile ettiği duâyı, Rabbi hiç geri çevirir mi? Câbir (r.a) dedi ki: Rasûlullah’ı ﷺ vefâtından üç gün önce şöyle derken işittim: «Hiç biriniz, Allah azze ve celle’ye hüsnü zann etmeden sakın ölmesin.»