Allah bir kulunu sevdi mi… O kulu insanlara yar etmez. O kulunu alır insanlardan, çeker kendi yakınlığına. Zira Allah, o kulunun kalbini başka sevdalarla meşgul görmek istemez. İster ki o kalpte sadece Kendisi olsun… İster ki o gönül, dünyaya değil, yalnızca O’na açılsın… O yüzden… İnsanlar o kulu anlamaz. Anlasalar bile yanında durmaz. Dursa bile yüreğini tutamaz… Çünkü o kul, kimseye ait değildir artık. O artık bir Sahib'e teslim edilmiştir. Bir Yaradan’a, bir Vefalı’ya, bir Rahman’a… Bazen en çok güvendikleri onu terk eder. En çok sevdikleri, en çok acıtır. Ve o kul, gözyaşlarının içine gömülürken… Bir rahmet eli iner gecenin koynundan: “Ben buradayım… Sen herkes gittikten sonra da Benimlesin…” İşte o zaman… Kalbi kırık ama Rabbiyle doludur o kulun. Yaralıdır ama yıkılmamıştır. Çünkü Rabbi ona gözyaşı dökmeyi öğretmiştir ki, O gözyaşlarında gizli dualar saklıdır… Sessiz feryatlarda yükselen yakarışlar vardır… Allah bir kulunu sevdi mi… O kulun nasibini insanların sevgisine bağlamaz. Ona insanlar değil, Rabbinin rahmeti yeter. İnsanlar onu dışladıkça, Allah yaklaştırır. İnsanlar unuttukça, Allah hatırlatır: “Ben kuluma şah damarından daha yakınım…” O yüzden ey kalbi kırık kul… Zannetme ki yalnızsın… Zannetme ki terk edildin… Aslında Rabbin seni özel kılıyor. Seni herkesten çekip alıyor ki, Sadece kendine kul, sadece kendine dost edesin… Bazı yalnızlıklar var ki; İçinde bin secde, bin dua, bin teslimiyet gizlidir… Allah seni, bu dünyada sevilmemeye mahkûm etmiyor; Sadece seni kendine ayırıyor… Çünkü seni en çok O seviyor… Ve bir gün sen de anlayacaksın… İnsanların seni anlamadığı, terk ettiği her an; Rabbinin seni çağırdığı andı. Sen O’na yürümeyi seçtiğinde, O zaten sana koşmuştu bile… Batuhan Çelik