Ahmet Amca… Yalın, sessiz, kendi hâlinde bir kul… Ama yüreğinde öyle bir yangın var ki, Ne dünya alabiliyor o ateşi, Ne kalabalıklar söndürebiliyor özlemini… O, Rabbini özlemiş. Hem de öyle bir özlem ki, anlatmaya dil yetmez, susmaya da yürek dayanmaz. Beş yıldır kendi elleriyle kazdığı bir mezarı var arka bahçesinde. Bir apartman istememiş, bir yazlık hayal etmemiş, Ne banka hesabı umursamış, Ne de adının tabelalarda yazmasını dilemiş. Bir tek şeyi istemiş: Rabbi... Bir tek yere hazırlanmış: Rabbinin huzuruna... Her sabah erkenden kalkıyor. Kimseye bir şey demeden usulca gidiyor mezarına. Ve giriyor içine, sanki kabri değil de Rabbiyle buluşacağı bir randevu yeri… Kapanıyor gözleri. Toprağın kokusunu içine çekerken, Sanki Cennetin kapısında, “Buyur kulum…” sesini duyar gibi oluyor. Titreyen elleriyle dualar açıyor göğe: “Allah’ım… Bu canı Sen verdin. Bak, sana tertemiz getirmeye çalıştım. Ne apartman kurdum, ne saray istedim. Ne bu dünyaya kök saldım, ne de malda gözüm oldu. Ben sadece Sana gelmek istedim… Sana kavuşmak istedim…” O gün gün yaşamadı bu dünyada. O, gün gün öldü Rabbine yaklaşmak için… İnsanlar yastık peşindeyken, O, toprağı yastık etti başına… İnsanlar daha fazlasını kazanmak için çırpınırken, O, nefsini kaybetmek için Rabbine sığındı. Çocukları sordular bir gün: “Baba korkmuyor musun ölümden?” O sadece gülümsedi… “Ben ölümden değil, Allah’ımdan ayrı kalmaktan korkarım” dedi. Evi yoktu, ama duası vardı. Serveti yoktu, ama secdeleri vardı. Kimse bilmedi belki ama Ahmet Amca, bu zamanın yaşayan velilerindendi. Dünyadan nasibini değil, ahiretten hasretini isteyenlerden… Herkes yaşamak için dua ederken, O, ölebilmek için yakarıyordu. Çünkü onun hayali cennet değil, Cennetin sahibiyle kavuşmaktı. Batuhan Çelik