Her yolculuğa hazırlandığımda, Kur'an'ım yol arkadaşım olur. Onu yanıma alır, yol boyunca muhabbet ederim... Sanki o, sadece bir kitap değil, canlı bir dost, bir rehber, bir sırdaştır.... Bazen uzun bir yolculuğa çıkarken… Arabamın kapısını açıyorum, ama önce kalbimin kapısını… Yolcu koltuğuna Kur’an’ımı usulca bırakıyorum. Bir yol arkadaşı gibi değil, sanki içimdeki en derin sırdaşı, en hakiki yoldaşı gibi… Konuşuyorum onunla; ‘Bak,’ diyorum, ‘şuradan geçeceğiz…Şu dağları aşacağız... şu ovada duracağız… Şu tepenin gölgesinde bir namaz kılacağız ,şurda dinleneceğiz… Güneşin battığı o manzaranın önünde, Rabbimin sanatını temaşa edeceğiz senin ayetlerinle… Kalbimi açacağım sana, sen ayet ayet genişlet onu… Bu yol boyunca seninle konuşacağım, Seninle susacağım, Seninle ağlayacağım… Ayetleriyle konuşur, hikmetiyle susarım. Her satırda bir kapı aralanır, her kelam kalbe dokunur. Manzaranın ihtişamı karşısında, 'Rabbim, bana da bu genişliği ver,' diye fısıldarım. Sanatın mucizelerine bakarken, 'İşte bu, Senin kudretinin eseri,' diye haykırır içim. O, sadece okunan bir metin değil, yaşayan bir nefestir. Sayfalarına dokundukça ruhum kabarır, ayetlerini dinledikçe zaman durur. Yolculuğum, O'nunla bir aşk yolculuğuna dönüşür... Ve ben, her kilometrede biraz daha yakınlaşırım asıl varış noktama. Camdan dışarı bakarken gördüğüm her şeyde Senin bir ayetin canlanıyor gözümde. Bir dağ geçiyorum; ‘Allah’ın izni olmadan bir yaprak bile düşmez,’ diyorsun kulağıma. Bir nehir görüyorum; ‘Her şey sudan yaratıldı,’ diyorsun yüreğime. Rüzgâr esiyor, ‘Rahmetim her şeyi kuşatmıştır,’ diyorsun içime. Yol uzadıkça sohbetimiz derinleşiyor. Sanki kağıda yazılmış değil de kalbime kazınmış ayetler gibi konuşuyorsun benimle. Ve ben öylece sürüyorum arabayı, Ama aslında seninle yürüyorum o ilahi yolculukta… Ey Kur’an… Sen bir kitap değil, bir nefessin. Sen yolculukların en sâf arkadaşı, Yorgunlukların en sessiz tesellisisin. Yol uzun, dünya yorgun ama Seninle yola düşen hiçbir kalp yolda kaybolmaz… Batuhan Çelik