زندگی ام پراست از قله های فتح شده و پر از شوق صعودهای دیگر... هر بار اوج دیگری نمایان میشود و باز شوقِ نهانی دلم را میلرزاند. به راستی پایانی برای اوجها و صعودها هست؟ با مرور صعود قله های فتح شده به دنیای دوردست خاطرات تلخ و شیرین پناه می برم و سبکبال خود را در دامنه های سرسبز و گاه گل آلود رها میکنم و طعم خاطرات را مزه_مزه میکنم... بعد از اینها چقدر یک لیوان چای داغ می چسبد. آنهم درکنار همنوردی مهربان از جنس همین دلنوشته... شب خوش😍