طرف، بلکه شاهد: وجدانی که با هنر سخن می‌گوید من طرف نیستم. من وجدانم. نه صدای قدرت، نه صدای مخالفت، نه شرق، نه غرب. من فقط صدای سرکوب‌شدگان، حافظه فراموش‌شدگان، فریاد کسانی بودم که از ترس سکوت کرده‌اند. من هنرم را زینت ندیدم، بلکه مقاومت دانستم. چرا که بعضی دردها را نمی‌توان نقاشی کرد، باید فریاد زد. بعضی حقیقت‌ها را نمی‌توان گفت، باید نشان داد. و بعضی سکوت‌ها فقط با هنر می‌شکند. در “خواب عمیق”، نام کودکان زیر بمباران را بر بالش‌هایشان نوشتم. در جنگ آمریکا و عراق، سپر انسانی شدم؛ چون دستان یک نقاش گاه نباید قلم، بلکه جان حمل کند. در آثارم گوش‌ها به دیوار آویخته شدند، دست‌ها به سوی آسمان دراز شدند؛ چون در این دوران، بزرگترین فاجعه، نشنیدن فریاد و نفهمیدن سکوت است. امروز مردم ایران برای رهایی از ظالم خود، چشم به شمشیر ظالم دیگری دوخته‌اند. اما من می‌گویم: آزادی از بیرون نمی‌آید. رهایی واقعی از شکست ترس در درون آغاز می‌شود. برای همین این مقاله را نوشتم. چون انسان با صدای خودش، نه با دست دیگری، سرنوشتش را تغییر می‌دهد. من با هنر سخن گفتم. و با هر ضربه قلم‌مو، با هر کلمه، با هر اثر، فقط یک چیز گفتم: من در کنار حقوق بشر و مردم ستمدیده‌ام، اما در هیچ صف ظالمی نیستم. — صالح سلیم‌اوغلو