İran’ın İsrail’e yönelik zaman zaman sert ve tehditkâr çıkışları, kimi zaman füze saldırılarına varan eylemleri, çoğu zaman doğrudan Gazze halkına yapılan zulme karşılık olarak sunuluyor. Ancak bu tür devletlerarası hamlelerin ardında sadece duygusal ya da insani gerekçeler değil, çok daha geniş çaplı siyasî, stratejik ve bölgesel hesaplar da yer alır. Gazze’ye destek söylemi, bu politik adımların en görünür kalkanıdır belki; ama perde arkasında iç politik dengeler, mezhep eksenli rekabetler ve güç mücadelesi gibi derin sebepler de bulunur. İsrail tarafı ise, bölgede uzun yıllardır süren işgal ve zulüm politikalarıyla, sadece Gazze’de değil, tüm Filistin topraklarında büyük acılara sebep olmuş durumda. Fakat bu noktada çok önemli bir ayrımı her zaman kalpte taşımak gerekir: Hiçbir toplum, hiçbir halk, bütünüyle iyi ya da kötü olarak etiketlenemez. Tıpkı her milletten zalimler çıkabileceği gibi, her milletten vicdan sahibi, adaletli insanlar da çıkar. Bu yüzden bir ülkenin devlet politikaları ile o ülkede yaşayan tüm bireyleri aynı kefeye koymak büyük bir haksızlık olur. Mazlumun kimliği sorulmaz, zalimin dili, dini, ırkı olmaz. Zulüm kimden gelirse gelsin karşı durmak, kim mazlumsa onun yanında olmak, insan olmanın en temel erdemidir. Bu yüzden bir topluluğa olan öfke, adaletten sapmaya sebep olmamalıdır. Her şeyden önce, vicdanı kaybetmeden, yüreği öfkeye teslim etmeden meseleleri değerlendirebilmek gerekir. Dolayısıyla İran’ın attığı bombayı sadece Gazze’ye duyulan merhametle açıklamak, yaşanan büyük satranç tahtasını görmezden gelmek olur. Aynı zamanda İsrail içinde bu savaşa, zulme karşı çıkan onurlu sesleri de yok saymak büyük bir adaletsizlik olur. Çünkü insanlık, sadece bir ırka, bir bayrağa, bir sınır haritasına değil; vicdana, ahlâka ve adalete göre şekillenir. Öyleyse meseleye bakarken ne duygular aklı örtsün ne akıl kalbi kurutsun. En doğru bakış; hakikati merkeze alan, kimseyi toptan yargılamayan, ama zulmün karşısında da eğilmeyen bakıştır Batuhan Çelik