خداوندا مرا از تن رها کن ز فضل خویشتن اینم عطا کن 📘اینجا عطار در حالت عجز و بی پناهی، اعلام میکنه که خودش به عقل من نفسانی اش نمی توانه از شر خودش (نفسش) رها بشه، پس از خدای درونش میطلبه که او را نجات بده چون فقط او راه را می‌داند میخواد فضل بی نهایت خدا که لحظه به لحظه جاریه او را نجات بده امروز ما هم باید بدانیم و درک کنیم که فقط خدا مسبب و عامل و اثر گذار بر زندگی ما هست ، اگر میخوایم لحظه های نیکو را برای مان رقم بزنه، باید با تسلیم و شکر و پرهیز، همراه و هم سو و هم ارتعاش باهاش باشیم راه این است و بس!! تو ز تو لا شو ...