خوشبختی گاهی آنقدر دم دستمان است که نمی بینیمش و حسش نمیکنیم چایی که مادر برایمان میریخت و میخوردیم، خوشبختی بود دستهای بزرگ و زبر بابا را گرفتن خوشبختی بود خنده های کودکیهامان، شیطنت ها، آهنگ های نوجووانیمان، خوشبختی بود، اما ندیدیم و آرام از کنارشان گذشتیم چای را به غرغر خوردیم که کمرنگ یا پر رنگ است، سرد یا داغ است، زور زدیم تا دستمان را از دست بابا جدا کنیم و آسوده بدویم، گفتند ساکت، مردم خوابیده اند و ما، غرغر کردیم و توپمان را محکمتر به دیوار کوبیدیم، خوشبختی را ندیدیم یا، نخواستیم ببینیم شاید اماحالا هر‌کجا که هستی، هر چند ساله که هستی، با تمام گرفتاریهای تمام نشدنی که همه مان داریم، امروز را قدر بدان خوشبختی های کوچکت را بشناس و بفهم و باور کن برای بوییدن دامان مادرت که هنوز داریش، برای بوسیدن دست پدرت که هنوز نمیلرزد، هنوز هست، بهانه کن برای به آغوش کشیدن یک دوست، برای تقدیم یک شاخه گل به همسرت و ... یادمان باشد، بزرگترین خوشبختی عشق است http://instagram.com/drbalou تغذیه طبیعی،سلامت بشر t.me/ntaghziyeh تلگرام https://chat.whatsapp.com/LE2NlxSOFpVEclxpV67ey6 واتساپ https://whatsapp.com/channel/0029VaLooC4Chq6MXkYLVp02 کانال واتساپ